Les mots bleus - Alain Bashung

Il est six heures au clocher de l'église

Dans le square les fleurs poétisent

Une fille va sortir de la mairie

Comme chaque soir je l’attends

Elle me sourit

Il faudrait que je lui parle

A tout prix

Je lui dirai les mots bleus

Les mots qu’on dit avec les yeux

Parler me semble ridicule

Je m'élance et puis je recule

Devant une phrase inutile

Qui briserait l’instant fragile

D’une rencontre

D’une rencontre

Je lui dirai les mots bleus

Ceux qui rendent les gens heureux

Je l’appellerai sans la nommer

Je suis peut-être démodé

Le vent d’hiver souffle en avril

J’aime le silence immobile

D’une rencontre

D’une rencontre

Il n’y a plus d’horloge, plus de clocher

Dans le square les arbres sont couchés

Je reviens par le train de nuit

Sur le quai je la vois

Qui me sourit

Il faudra bien qu’elle comprenne

A tout prix

Je lui dirai les mots bleus

Les mots qu’on dit avec les yeux

Toutes les excuses que l’on donne

Sont comme les baisers que l’on vole

Il reste une rancœur subtile

Qui gâcherait l’instant fragile

De nos retrouvailles

De nos retrouvailles

Je lui dirai les mots bleus

Ceux qui rendent les gens heureux

Une histoire d’amour sans paroles

N’a pas besoin du protocole

Et tous les longs discours futiles

Terniraient quelque peu le style

De nos retrouvailles

De nos retrouvailles

Je lui dirai les mots bleus

Ceux qui rendent les gens heureux

Je lui dirai tous les mots bleus

Tous ceux qui rendent les gens heureux

Tous les mots bleus

Het is zes uur bij de kerktoren

Op het plein poëtiseren de bloemen

Er komt een meisje uit het gemeentehuis

Zoals elke nacht wacht ik

Ze lacht naar me

Ik zou met hem moeten praten

Tegen elke prijs

Ik zal haar de blauwe woorden vertellen

De woorden die we zeggen met onze ogen

Praten lijkt me belachelijk

Ik zweef en dan stap ik achteruit

Voor een nutteloze zin

Wie zou het breekbare moment doorbreken?

Van een vergadering

Van een vergadering

Ik zal haar de blauwe woorden vertellen

Zij die mensen blij maken

Ik bel haar zonder haar een naam te geven

Ik ben misschien ouderwets

De winterwind waait in april

Ik hou van stilte

Van een vergadering

Van een vergadering

Er is geen klok meer, geen toren meer

Op het plein zijn de bomen omgevallen

Ik kom terug met de nachttrein

Op het perron zie ik haar

wie lacht naar mij?

Ze zal het moeten begrijpen

Tegen elke prijs

Ik zal haar de blauwe woorden vertellen

De woorden die we zeggen met onze ogen

Alle excuses die we geven

Zijn als de kussen die we stelen

Er blijft een subtiele wrok

Wie zou het breekbare moment bederven?

Van onze reünie

Van onze reünie

Ik zal haar de blauwe woorden vertellen

Zij die mensen blij maken

Een liefdesverhaal zonder woorden

Geen protocol nodig

En al dat lange, nutteloze gepraat

Zou de stijl enigszins aantasten

Van onze reünie

Van onze reünie

Ik zal haar de blauwe woorden vertellen

Zij die mensen blij maken

Ik zal haar alle blauwe woorden vertellen

Iedereen die mensen blij maakt

alle blauwe woorden