Trains - Al Stewart

In the sapling years of the post war world

In an English market town

I do believe we travelled in schoolboy blue

The cap upon the crown

Books on knee

Our faces pressed against the dusty railway carriage panes

As all our lives went rolling on the clicking wheels of trains

The school years passed like eternity

And at last were left behind

And it seemed the city was calling me

To see what I might find

Almost grown, I stood before horizons made of dreams

I think I stole a kiss or two while rolling on the clicking

Wheels of trains

Trains

All our lives were a whistle stop affair

No ties or chains

Throwing words like fireworks in the air

Not much remains

A photograph in your memory

Through the coloured lens of time

All our lives were just a smudge of smoke against the sky

The silver rails spread far and wide

Through the nineteenth century

Some straight and true, some serpentine

From the cities to the sea

And out of sight

Of those who rode in style there worked the military mind

On through the night to plot and chart the twisting paths of

Trains

On the day they buried Jean Juarez

World War One broke free

Like an angry river overflowing

Its banks impatiently

While mile on mile

The soldiers filled the railway stations arteries and veins

I see them now go laughing on the clicking wheels of trains

Trains

Rolling off to the front

Across the narrow Russian gauge

Weeks turn into months

And the enthusiasm wanes

Sacrifices in seas of mud, and still you don’t know why

All their lives are just a puff of smoke against the sky

Then came surrender, then came the peace

Then revolution out of the east

Then came the crash, then came the tears

Then came the thirties, the nightmare years

Then came the same thing over again

Mad as the moon

That watches over the plain

Oh, driven insane

But oh what kind of trains are these

That I never saw before

Snatching up the refugees

From the ghettoes of the war

To stand confused

With all their worldly goods, beneath the watching guard’s disdain

As young and old go rolling on the clicking wheels of trains

And the driver only does this job

With vodka in his coat

And he turns around and he makes a sign

With his hand across his throat

For days on end

Through sun and snow, the destination still remains the same

For those who ride with death above the clicking wheels of trains

Trains

What became of the innocence

They had in childhood games

Painted red or blue

When I was young they all had names

Who’ll remember the ones who only rode in them to die

All their lives are just a smudge of smoke against the sky

Now forty years have come and gone

And I’m far away from there

And I ride the Amtrak from NewYork City

To Philadelphia

And there’s a man to bring you food and drink

And sometimes passengers exchange

A smile or two rolling on the humming wheels

But I can’t tell you if it’s them

Or if it’s only me

But I believe when they look outside

They don’t see what I see

Over there

Beyond the trees it seems that I can just make out the stained

Fields of Poland calling out to all the passing trains

Trains

I suppose that there’s nothing

In this life remains the same

Everything is governed

By the losses and the gains

Still sometimes I get caught up in the past I can’t say why

All our lives are just a smudge of smoke

Or just a breath of wind against the sky

In de jonge jaren van de naoorlogse wereld

In een Engelse marktstad

Ik geloof echt dat we in schooljongensblauw reisden

De dop op de kroon

Boeken op knie

Onze gezichten tegen de stoffige treinwagons gedrukt

Terwijl ons hele leven op de klikkende wielen van treinen rolde

De schooljaren gingen voorbij als een eeuwigheid

En werden uiteindelijk achtergelaten

En het leek alsof de stad me riep

Om te zien wat ik kan vinden

Bijna volwassen, ik stond voor horizonten gemaakt van dromen

Ik denk dat ik een paar kusjes heb gestolen terwijl ik aan het klikken was

Wielen van treinen

Treinen

Al onze levens waren een fluitje van een cent

Geen stropdassen of kettingen

Woorden als vuurwerk in de lucht gooien

Er blijft niet veel over

Een foto in je geheugen

Door de gekleurde lens van de tijd

Al onze levens waren slechts een rookvlek tegen de lucht

De zilveren rails spreidde zich wijd en zijd uit

Door de negentiende eeuw

Sommige recht en waar, sommige serpentijn

Van de steden naar de zee

En uit het zicht

Van degenen die daar in stijl reden, werkte de militaire geest

De hele nacht door om de kronkelende paden van te stippelen en in kaart te brengen

Treinen

Op de dag dat ze Jean Juarez . begroeven

De Eerste Wereldoorlog brak los

Als een boze rivier die overstroomt

Zijn banken ongeduldig

Terwijl mijl op mijl

De soldaten vulden de slagaders en aders van de stations

Ik zie ze nu lachen op de klikkende wielen van treinen

Treinen

Naar voren rollen

Over het smalle Russische spoor

Weken worden maanden

En het enthousiasme neemt af

Offers in zeeën van modder, en toch weet je niet waarom

Hun hele leven is slechts een rookwolk tegen de lucht

Toen kwam de overgave, toen kwam de vrede

Dan revolutie uit het oosten

Toen kwam de crash, toen kwamen de tranen

Toen kwamen de jaren dertig, de nachtmerriejaren

Toen kwam hetzelfde weer terug

Zo gek als de maan

Die waakt over de vlakte

Oh, gek geworden

Maar oh wat zijn dit voor treinen?

Die ik nog nooit eerder heb gezien

De vluchtelingen oppakken

Uit de getto's van de oorlog

Om in de war te zijn

Met al hun wereldse goederen, onder de minachting van de wakende bewaker

Terwijl jong en oud op de klikkende wielen van treinen rollen

En de chauffeur doet alleen dit werk

Met wodka in zijn jas

En hij draait zich om en maakt een teken

Met zijn hand over zijn keel

Dagenlang 

Door zon en sneeuw blijft de bestemming nog steeds hetzelfde

Voor degenen die met de dood boven de klikkende wielen van treinen rijden

Treinen

Wat is er geworden van de onschuld?

Ze hadden in jeugdgames

Rood of blauw geverfd

Toen ik jong was, hadden ze allemaal namen

Wie herinnert zich degenen die er alleen in reden om te sterven

Hun hele leven is slechts een rookvlek tegen de lucht

Nu veertig jaar zijn gekomen en gegaan

En ik ben daar ver vandaan

En ik rijd op de Amtrak vanuit New York City

Naar Philadelphia

En er is een man die je eten en drinken brengt

En soms wisselen passagiers

Een glimlach of twee rollend op de zoemende wielen

Maar ik kan je niet vertellen of zij het zijn

Of als ik de enige ben

Maar ik geloof dat als ze naar buiten kijken

Ze zien niet wat ik zie

Ginder

Achter de bomen lijkt het alsof ik de vlekken nog net kan onderscheiden

Velden van Polen die alle passerende treinen roepen

Treinen

Ik veronderstel dat er niets is

In dit leven blijft hetzelfde

Alles wordt geregeerd

Door de verliezen en de winsten

Toch raak ik soms verstrikt in het verleden. Ik kan niet zeggen waarom

Al onze levens zijn slechts een veegje rook

Of gewoon een windje tegen de lucht