Somewhere In England 1915 - Al Stewart

On the platform of an old railway station I enter a dream

And a couple are saying good-bye through the noise and the steam

But it’s just «Brief Encounter» my mind is trying to rerun

And I wait for the poignant finale but the dream has moved on

And the train has turned into a ship that is sailing away

And the platform is a beach full of shells under silvery grey

And the girl on the beach is an English Prime Minister’s daughter

And she watches the ship disappear at the edge of the water

And it feels like the pain in her heart will be never-ending

And everyone feels this way in the beginning

And she watches the ship disappear for the length of a sigh

And the maker of rhymes onthe deck who is going to die

In the corner of some foreign field that will make him so famous

As a light temporarily shines to illumine his pages

Then the scene has changed once again;

now it’s moonlight on wire

And the night is disturbed by a sudden volcano of fire

And a skull in a trench gazes up open-mouthed at the moon

And the poets are now Wilfred own and Siegfried Sassoon

And nobody talks anymore about losing and winning

And everyone feels that way in the beginning

And I’m up in the air looking down at a girl on a bed

She’s lying asleep on her side with a boook at her head

And it’s someone who left long ago

Was it something I said?

And I hope that she’s reading «King Lear», but it’s «Twelfth Night» instead

Now the girl and the beach and the train and the ship are all gone

And the calendar up on the wall says it’s ninety years on

I go out into the yard where the newspaper waits

There’s a man on the cover we all know, defying the fates

And he seems very sure ashe offers up his opinion

Well everyone feels like this in the beginning

When you feel that the pain in your heart will be unending

Everyone feels this way in the beginning

If you feel that the pain in your heart will be never-ending

Well everyone feels that way in the beginning

Op het perron van een oud treinstation betreed ik een droom

En een paar neemt afscheid door het lawaai en de stoom

Maar het is gewoon «Korte ontmoeting» die mijn geest probeert te herhalen

En ik wacht op de aangrijpende finale, maar de droom is verder gegaan

En de trein is veranderd in een schip dat wegvaart

En het platform is een strand vol schelpen onder zilvergrijs

En het meisje op het strand is de dochter van een Engelse premier

En ze ziet het schip verdwijnen aan de rand van het water

En het voelt alsof de pijn in haar hart nooit zal eindigen

En in het begin voelt iedereen zich zo

En ze ziet het schip verdwijnen voor de duur van een zucht

En de maker van rijmpjes op het dek die gaat sterven

In de hoek van een buitenlands veld dat hem zo beroemd zal maken

Terwijl er tijdelijk een licht schijnt om zijn pagina's te verlichten

Dan is de scène weer veranderd;

nu is het maanlicht op draad

En de nacht wordt verstoord door een plotselinge vulkaan van vuur

En een schedel in een greppel staart met open mond naar de maan

En de dichters zijn nu Wilfred eigen en Siegfried Sassoon

En niemand praat meer over verliezen en winnen

En in het begin voelt iedereen zich zo

En ik ben in de lucht en kijk neer op een meisje op een bed

Ze ligt op haar zij te slapen met een boek op haar hoofd

En het is iemand die lang geleden is vertrokken

Was het iets dat ik zei?

En ik hoop dat ze «King Lear» leest, maar het is in plaats daarvan «Twelfth Night»

Nu zijn het meisje en het strand en de trein en het schip allemaal weg

En de kalender aan de muur zegt dat het negentig jaar is

Ik ga de tuin in waar de krant wacht

Er staat een man op de omslag die we allemaal kennen, die het lot trotseert

En hij lijkt er heel zeker van te zijn dat ze zijn mening geeft

Nou, in het begin voelt iedereen zich zo

Als je voelt dat de pijn in je hart oneindig zal zijn

In het begin voelt iedereen zich zo

Als je voelt dat de pijn in je hart nooit zal eindigen

Nou, in het begin voelt iedereen zich zo