One Stage Before - Al Stewart

It seems to me as though I’ve been upon this stage before

And juggled away the night for the same old crowd

These harlequins you see with me, they too have held the floor

As here once again they strut and they fret their hour

I see those half-familiar faces in the second row

Ghost-like with the footlights in their eyes

But where or when we met like this last time I just don’t know

It’s like a chord that rings and never dies

For infinity

And now these figures in the wings with all their restless tunes

Are waiting around for someone to call their names

They walk the backstage corridors and prowl the dressing-rooms

And vanish to specks of light in the picture-frames

But did they move upon the stage a thousand years ago

In some play in Paris or Madrid?

And was I there among them then, in some travelling show

And is it all still locked inside my head

For infinity

And some of you are harmonies to all the notes I play

Although we may not meet still you know me well

While others talk in secret keys and transpose all I say

And nothing I do or try can get through the spell

So one more time we’ll dim the lights and ring the curtain up

And play again like all the times before

But far behind the music you can almost hear the sounds

Of laughter like the waves upon the shores

Of infinity

Het lijkt me alsof ik eerder op dit podium ben geweest

En jongleerde de nacht voor dezelfde oude menigte

Deze harlekijnen zie je bij mij, ook zij hebben het woord gehouden

Zoals ze hier weer paraderen en piekeren over hun uur

Ik zie die half bekende gezichten op de tweede rij

Spookachtig met het voetlicht in hun ogen

Maar waar of wanneer we elkaar de vorige keer zo hebben ontmoet, ik weet het gewoon niet

Het is als een akkoord dat klinkt en nooit sterft

voor oneindig

En nu deze figuren in de coulissen met al hun rusteloze deuntjes

Wachten tot iemand hun naam roept

Ze lopen door de backstage-gangen en sluipen door de kleedkamers

En verdwijnen in lichtvlekjes in de fotolijsten

Maar kwamen ze duizend jaar geleden op het podium?

In wat spel in Parijs of Madrid?

En was ik daar toen bij, in een of andere reizende show?

En zit het allemaal nog steeds opgesloten in mijn hoofd?

voor oneindig

En sommigen van jullie zijn harmonieën voor alle noten die ik speel

Hoewel we elkaar misschien niet ontmoeten, ken je me toch goed

Terwijl anderen in geheime toonsoorten praten en alles wat ik zeg transponeren

En niets wat ik doe of probeer kan de betovering doorstaan

Dus nog een keer dimmen we de lichten en doen we het gordijn omhoog

En speel opnieuw zoals alle keren daarvoor

Maar ver achter de muziek hoor je de geluiden bijna

Van lachen als de golven op de kusten

van oneindig