Cafe Society - Al Stewart

Late at night,

when reality’s failed and nothing is prevailing but the wind,

I come to you.

Out of sight,

like a fugitive trailing across a barren land, you let me in,

you always do.

My reason is caught by a sudden gust

of lateral thought that sweeps me

far beyond,

it’s the opium of the night.

And the ocean of words

that we throw in the air

grows more absurd

and nobody seems to care,

it’s a refugee’s respite.

Cafe Society.

Late at night,

while the city lies sleeping and solitude is keeping me awake,

I think of you.

Dim your lights,

oh, I want to sink deep in that river of oblivion you make,

I need it, too.

Let me check-in my mind

with my coat at the door,

'cause I want to go flying

where I’ve never been before,

some inviting.

If the hand that you hold

in the dead of the night

is a little too cold,

the body seems just right,

it’s a.

Cafe Society.

[Sound of footsteps walking along a street.

A pause, the footsteps take two

steps up a short flight of stairs.

Five knocks, a door opens, a coctail party

is heard in the background, and a semi-snobbish voice says, «Excuse me, sir,

are you a member?"]

One, two, three.

That’s how elementary

it’s gonna be.

Just fine and dandy,

it’s easy,

like taking candy from a baby.

>From the poor country,

when you bought a rose, you

paid them with beads,

tipped the general,

it’s easy,

like taking candy from a baby.

The hard part is learning about it,

the hard part is breaking through to the truth.

The hard part is learning to doubt

what you read, what you hear, what you see on the news.

Foriegn policy,

made above my head, well,

no one asked me.

They just laughed and said

it’s easy,

like taking candy from a baby.

It’s easy,

like taking candy from a baby.

Once they get you sucked into the system,

once they get you under control,

the hard part is knowing how to resist

the grip that they keep on your mind and your soul.

So in the end,

we just compromise,

and pretend.

If you close your eyes,

it’s easy,

like taking candy from a baby.

9. The Candidate

Inside the lonely building

sits the candidate.

His speech is typed and ready,

the hundred-dollar plates

sit on deserted tables,

beneath flourescent lights.

But no one comes to hear him,

no cheers disturb the night.

So where are all the voters?

Where the voter’s wives?

They’ve all gone to the movies

trying to understand their lives.

The candidate is slipping

into some dream of old,

not noticing around him

a thousand rubber chickens going cold.

Laat in de nacht,

wanneer de realiteit faalt en niets overheerst dan de wind,

Ik kom naar u.

Uit het zicht,

als een voortvluchtige die over een dor land sleept, laat je me binnen,

jij doet altijd.

Mijn reden wordt gevangen door een plotselinge windvlaag

van laterale gedachten die me raken

veel verder,

het is de opium van de nacht.

En de oceaan van woorden

die we in de lucht gooien

wordt steeds absurder

en het lijkt niemand iets te kunnen schelen,

het is een toevluchtsoord voor een vluchteling.

Café Maatschappij.

Laat in de nacht,

terwijl de stad ligt te slapen en de eenzaamheid me wakker houdt,

Ik denk aan jou.

Dim je lichten,

oh, ik wil diep zinken in die rivier van vergetelheid die je maakt,

Ik heb het ook nodig.

Laat me even in mijn gedachten kijken

met mijn jas aan de deur,

want ik wil gaan vliegen

waar ik nog nooit ben geweest,

sommige uitnodigend.

Als de hand die je vasthoudt

in het holst van de nacht

is een beetje te koud,

het lichaam lijkt precies goed,

het is een.

Café Maatschappij.

[Geluid van voetstappen die door een straat lopen.

Een pauze, de voetstappen duren twee

stapt een korte trap op.

Vijf kloppen, een deur gaat open, een cocktailparty

wordt op de achtergrond gehoord en een semi-snobistische stem zegt: «Pardon, meneer,

ben je een lid?"]

Een twee drie.

Zo elementair

het gaat worden.

Gewoon goed en dandy,

het is makkelijk,

zoals het nemen van snoep van een baby.

>Uit het arme land,

toen je een roos kocht,

betaalde ze met kralen,

tipte de generaal,

het is makkelijk,

zoals het nemen van snoep van een baby.

Het moeilijkste is om erover te leren,

het moeilijkste is om door te breken tot de waarheid.

Het moeilijkste is leren twijfelen

wat u leest, wat u hoort, wat u op het nieuws ziet.

buitenlands beleid,

boven mijn hoofd gemaakt, nou,

niemand heeft me gevraagd.

Ze lachten alleen maar en zeiden:

het is makkelijk,

zoals het nemen van snoep van een baby.

Het is makkelijk,

zoals het nemen van snoep van een baby.

Als ze je eenmaal in het systeem hebben gezogen,

als ze je eenmaal onder controle hebben,

het moeilijkste is weten hoe je weerstand moet bieden

de greep die ze op je geest en je ziel houden.

Dus uiteindelijk

we sluiten slechts een compromis,

en doen alsof.

Als je je ogen sluit,

het is makkelijk,

zoals het nemen van snoep van een baby.

9. De kandidaat

Binnen in het eenzame gebouw

zit de kandidaat.

Zijn toespraak is getypt en klaar,

de honderd dollar platen

aan verlaten tafels zitten,

onder tl-lampen.

Maar niemand komt naar hem luisteren,

geen gejuich verstoort de nacht.

Dus waar zijn alle kiezers?

Waar zijn de vrouwen van de kiezer?

Ze zijn allemaal naar de film gegaan

proberen hun leven te begrijpen.

De kandidaat glijdt weg

in een droom van ouds,

niet opmerkend om hem heen

duizend rubberen kippen die het koud krijgen.