Tempus fugit - Akhenaton

T’es comme une bougie qu’on a oublié d'éteindre dans une chambre vide

Un trou dans mon histoire, un flou dans ma mémoire

T’es comme une bougie qu’on a oublié d'éteindre dans une chambre vide

Je viens d’un peu partout, c’est chez vous que je suis tombé

T’es comme une bougie qu’on a oublié d'éteindre dans une chambre vide

Demain recule encore (…) c’est l’inconnu

T’es comme une bougie qu’on a oublié d'éteindre dans une chambre vide

Alors que tu pensais que tout était figé

Qu’avec la montre aussi, on pouvait tricher

Que seul les idiots coulent et touchent le fond

La vie t’a infligé de bien tristes leçons

La fortune comme l’eau, entre les doigts elle glisse

Elle revient, elle brille, elle s'éteint, elle file

Mes souvenirs au fond des yeux posés

Jusqu'à la fin on ne pourra m’les voler

Un matin de juillet d’un coup le ciel s’est assombri

Les collines alentours dévorées par l’incendie

Les pompiers m’ont dit «sors, la maison est menacée»

Je n’ai rien pris à part les photos dans mon sac entassées

Ton sourire sur le parvis à la mairie

Sur la plage aux Lecques avec notre petit Yakari

Ma lune habillée en princesse du Pendjab

Et l’blond que j’ai filmé excité en tenue d’ninja

C’est mon trésor gardé dans le plus sûr des coffres

Il s’ouvre quand j’me perds dans mes yeux qui décollent

J’y mets des images depuis mes premiers jours d'école

Et les flèches intactes ou brisées que Cupidon décoche

Si tu emportes la voiture, le toit et les bijoux

Ce sera dur mais je me dirais que c’est le sort qui joue

Que tu viens pour délester, l’inné de l’acquis

Pour qu’une fois encore je médite la vanité de la vie

Que mes yeux fassent la part entre utile et futile

Pris dans le tourbillon, parfois la diff' est subtile

Quand on a la chance et qu’un grand soupir

C’est comme garder la grenade pour balancer la goupille

Trop d’honneur pour s’abaisser à faire les poches

Voyou fini par rimer avec pelle et pioche

Belle et moche: mon histoire oscille entre les deux

Un jour il a fallu que j’me décide entre mes jeux

Alors que tu pensais que tout était figé

Qu’avec la montre aussi, on pouvait tricher

Que seul les idiots coulent et touchent le fond

La vie t’a infligé de bien tristes leçons

La fortune comme l’eau, entre les doigts elle glisse

Elle revient, elle brille, elle s'éteint, elle file

Mes souvenirs au fond des yeux posés

Jusqu'à la fin on ne pourra m’les voler

Je suis le fils de l’homme qui nous a tant aimé

Perdu devant l’avenir, mutilé par mes heures perdues

Quand la colère et les noires pensées me percutent

Y’a que mon XXX qui sépare ton corps des perfus

Dans le creuset beaucoup jalousent la réussite

Pour dire le mal sur l’autre là ils se réunissent

Nombre demeurent où les armes à feu nous pressurisent

Rares sont les jours où les condés les élucident

Mon métier m’a fait croiser des chiens et des lions

Comme partout j’y ai vu des gars bien et des cons

Ceux qui piétinent tout pour les biens et les ronds

Dans la rue, ces tordus donneraient les adresses et les noms

Tu peux me prendre mon larfeuille avec un glock petit

Armer ton courage et faire ce que la coke te dit

Mettre sur pieds la pire équipe qui puisse te suivre

Mec tu n’saurais braquer mon échoppe de souvenirs: le rap

J’en suis une allégorie, des placards trop p’tits

Moi j’plane hors catégorie

Pendant qu’ignorance et oppression font terrorisme

J’dors prés de la paix, là où mènent mes hiéroglyphes

Produit d’une époque où rien autour n'était carré

Où ça faisait «po po po po» dans les soirées

Les anciens pensaient qu’on était mal barrés

Tous évoquent le métro et sa bande de sacrés enfoirés

Alors que tu pensais que tout était figé

Qu’avec la montre aussi, on pouvait tricher

Que seul les idiots coulent et touchent le fond

La vie t’a infligé de bien tristes leçons

La fortune comme l’eau, entre les doigts elle glisse

Elle revient, elle brille, elle s'éteint, elle file

Mes souvenirs au fond des yeux posés

Jusqu'à la fin on ne pourra m’les voler

T’es comme une bougie qu’on a oublié d'éteindre dans une chambre vide

Juste une tranche de vie

Je bent als een kaars die we zijn vergeten te doven in een lege kamer

Een gat in mijn verhaal, een waas in mijn geheugen

Je bent als een kaars die we zijn vergeten te doven in een lege kamer

Ik kom van overal, je bent waar ik viel

Je bent als een kaars die we zijn vergeten te doven in een lege kamer

Morgen gaat weer terug (…) het is het onbekende

Je bent als een kaars die we zijn vergeten te doven in een lege kamer

Toen je dacht dat het allemaal bevroren was

Dat je met het horloge ook vals kunt spelen

Laat alleen dwazen zinken en de bodem raken

Het leven heeft je een aantal zeer trieste lessen gegeven

Fortuin als water, tussen de vingers glijdt het

Ze komt terug, ze schijnt, ze gaat uit, ze draait

Mijn herinneringen diep in de ogen

Tot het einde kan niemand ze van me stelen

Op een ochtend in juli werd de lucht plotseling donker

De omliggende heuvels verslonden door het vuur

De brandweerlieden vertelden me "ga weg, het huis is in gevaar"

Ik nam niets anders dan de foto's in mijn tas opgestapeld

Jouw lach op het voorplein van het gemeentehuis

Op het strand van Les Lecques met onze kleine Yakari

Mijn maan verkleed als prinses van Punjab

En de blondine die ik filmde opgewonden in een ninja-outfit

Het is mijn schat bewaard in de veiligste kluizen

Het gaat open als ik verdwaal in mijn ogen die opstijgen

Ik heb er foto's in gezet sinds mijn eerste schooldagen

En de intacte of gebroken pijlen die Cupido schiet

Als je de auto, het dak en de juwelen neemt

Het zal moeilijk zijn, maar ik denk dat het het lot is

Dat je komt om te werpen, het aangeboren van het verworvene

Zodat ik opnieuw mediteer over de ijdelheid van het leven

Laat mijn ogen onderscheid maken tussen nuttig en zinloos

Gevangen in de wervelwind, soms is het verschil subtiel

Als je geluk hebt en een grote zucht

Het is alsof je de granaat houdt om de pin te laten zwaaien

Te veel eer om zakken te plukken

Thug rijmde uiteindelijk met schop en houweel

Mooi en lelijk: mijn verhaal schommelt tussen de twee

Op een dag moest ik kiezen tussen mijn spellen

Toen je dacht dat het allemaal bevroren was

Dat je met het horloge ook vals kunt spelen

Laat alleen dwazen zinken en de bodem raken

Het leven heeft je een aantal zeer trieste lessen gegeven

Fortuin als water, tussen de vingers glijdt het

Ze komt terug, ze schijnt, ze gaat uit, ze draait

Mijn herinneringen diep in de ogen

Tot het einde kan niemand ze van me stelen

Ik ben de zoon van de man die zoveel van ons hield

Verloren voor de toekomst, verminkt door mijn verloren uren

Wanneer woede en donkere gedachten me raken

Alleen mijn XXX scheidt je lichaam van de IV's

In de smeltkroes zijn velen jaloers op succes

Om kwaad over elkaar te spreken komen ze daar samen

Velen wonen waar geweren ons onder druk zetten

Zeldzaam zijn de dagen dat de politie hen opheldert

Mijn werk heeft me bij honden en leeuwen gebracht

Zoals overal zag ik good guys en idiots

Degenen die alles vertrappen voor goederen en ronden

Op straat zouden deze wendingen adressen en namen geven

Je kunt mijn larfeuille met een kleine glock nemen

Raap je moed op en doe wat de cola je zegt

Stel het slechtste team samen dat jou kan volgen

Man je kunt mijn souvenirwinkel niet beroven: rap

Ik ben er een allegorie van, te kleine kasten

Ik, ik zweef buiten de categorie

Terwijl onwetendheid en onderdrukking terrorisme zijn

Ik slaap dicht bij de vrede, waar mijn hiërogliefen leiden

Product van een tijd waarin niets in de buurt vierkant was

Waar het 's avonds "po po po po" was

De ouderen dachten dat we er slecht aan toe waren

Ze praten allemaal over de metro en zijn bende verdomde klootzakken

Toen je dacht dat het allemaal bevroren was

Dat je met het horloge ook vals kunt spelen

Laat alleen dwazen zinken en de bodem raken

Het leven heeft je een aantal zeer trieste lessen gegeven

Fortuin als water, tussen de vingers glijdt het

Ze komt terug, ze schijnt, ze gaat uit, ze draait

Mijn herinneringen diep in de ogen

Tot het einde kan niemand ze van me stelen

Je bent als een kaars die we zijn vergeten te doven in een lege kamer

Gewoon een stukje leven