Lumières orange - Akhenaton

Les hommes effleurent la terre de leur pas

Certains font de grandes choses, aux cieux lèvent les bras

Certains peignent des rêves sur les murs de nos vies

Et arrachent des sourires à l’air triste de nos villes

Soufflent les barrières et les fossés qui nous séparent

Dans un tourbillon de joie, jusque très tard dans la nuit

On erre et on crie à corps perdu

Que même en ces lieux maudits la grâce est descendue

Qui sait ce qui est vain, futile ou important

Réussir sa vie, être riche ou bien portant

On porte l’azur sur nos épaules comme une seconde peau

Nos cœurs sont orange comme au couchant sont les flots

Comme ces lumières qui déchirent le voile noir de la nuit

Ma feuille est un buvard, tout comme ce maillot

Il ressemble à ma ville

On était assis sur les gradins

Et j’fixais les yeux de mon père s’illuminer de joie

On ne fréquentait pas le gratin

J''étais Phil' le fils du napolitain aux cheveux châtain

Enfant des Seventies, dans une ville exsangue

À fond système D où on vit d’estanques

Où le foot est monté sur un piédestal

Où les stars du zig et du zag remplissent les stades

Certains affirment c’est un lieu triste et sale

Mais il est pauvre et le jeu électrise les âmes

Une chose sûre, dans les cœurs la mentale

Y a pas de fruits étranges sur nos arbres

Au son d’nos âmes, la passion fuit les écoles

Et ce qui nous dirige c’est la croix sur nos épaules

Garder le sens des valeurs je sais

Il en faut plus pour tirer un trait sur nos malheurs

Qu’ils comprennent ce qu’est l'éclair de la victoire dans un océan d'échecs

Avoir la chance de grimper à leur échelle

Sans s’afficher dans la télé-réalité sur toutes les chaînes

On nous parle de Movida

Mais le mauvais film est là et s’termine droit à l’hôpital

J’aimerais savoir la route à emprunter, le meilleur chemin

«Why don’t you show me the way now?

«» La feuille buvard, absorbe l'émotion tracée à l’encre noire «» Juste au-dessus «» Lumières orange qui s’allument «C'est ma ville, ses couleurs, ma plume

Nous sommes la somme de c’qu’on a vécu

Dès le début on fut privés de vagues et on n’eut que l'écume

L’espoir inscrit jusqu’au cœur des molécules

À changer des Everest en p’tits monticules

Le projet pour nous c’est, qu’on dise Amen à tout

C’est nos fesses coincées dans l’vestibule

Si on regarde la mer et le constat

On défie le destin tracé par l’adresse postale

On a des droits quoi qu’ils disent

On les fait valoir quand ils visent chacun de nos pas

Épiés, qualifiés d’impardonnables

Au lieu de salles de concert, ils nous font des MacDonald’s

On pose nos rêves sur les stars des stades

Les staffs de réac' pensent par les stat

Vivre dans leur ville un sport d'équipe

Qu’ils rendent égoïste et crachent sur l'éthique

Alors pourquoi ce maillot?

Va le dire aux autres

C’est pour fermer le clapet de ces faux philosophes

S’ils le trouvent trop noir cet oripeau

C’est la couleur des gants aux JO de Mexico

C’est clair, j’l’ai pas fait pour eux

Pour fixer d’mes yeux les cieux et arracher un sourire à mon père

Comme quand sur ces marches on était assis

Et s’projetait dans les nuages vacille

Mannen raken de aarde aan met hun stap

Sommigen doen geweldige dingen, naar de hemel, hef je armen op

Sommige verf dromen op de muren van ons leven

En traanglimlachen vanuit de droevige lucht van onze steden

Blaas de barrières en de gaten die ons scheiden weg

In een wervelwind van vreugde, tot diep in de nacht

We zwerven en we schreeuwen hardop

Dat zelfs in deze vervloekte plaatsen genade is neergedaald

Wie weet wat ijdel, zinloos of belangrijk is

Succes in het leven, rijk of gezond zijn

We dragen het azuur op onze schouders als een tweede huid

Onze harten zijn oranje zoals de zonsondergang de golven zijn

Zoals die lichten die de donkere sluier van de nacht scheuren

Mijn laken is een vloeipapier, net als deze trui

Het lijkt op mijn stad

We zaten op de tribunes

En ik zag de ogen van mijn vader oplichten van vreugde

We hebben niet vaak gegratineerd

Ik 'was Phil' de zoon van de Napolitaan met bruin haar

Kind van de jaren zeventig, in een bloedeloze stad

Diep systeem D waar we op estanques wonen

Waar voetbal op een voetstuk staat

Waar de zig- en zagsterren de stadions vullen

Sommigen zeggen dat het een trieste en vuile plek is

Maar hij is arm en het spel prikkelt zielen

Een ding zeker, in de harten het mentale

Er zijn geen vreemde vruchten aan onze bomen

Op het geluid van onze ziel ontvlucht de passie de scholen

En wat ons leidt is het kruis op onze schouders

Houd het gevoel van waarden die ik ken

Er is meer nodig om een ​​streep te trekken onder onze ellende

Laat ze begrijpen wat de flits van overwinning is in een oceaan van mislukkingen

Hebben de kans om hun ladder te beklimmen

Zonder in reality-tv op alle kanalen te verschijnen

Er wordt ons verteld over Movida

Maar de slechte film is er en eindigt in het ziekenhuis

Ik zou graag willen weten welke weg ik moet nemen, de beste manier

‘Waarom wijs je me nu niet de weg?

"" Vloeipapier, absorbeert emotie getekend in zwarte inkt "" Net boven "" Oranje lampjes gaan branden "Het is mijn stad, de kleuren, mijn pen

We zijn de som van wat we hebben meegemaakt

Vanaf het begin waren we verstoken van golven en hadden we alleen het schuim

Hoop ingeschreven in het hart van moleculen

Everests veranderen in kleine heuvels

Het project voor ons is, zeg amen op alles

Het zijn onze billen die vastzitten in de vestibule

Als we naar de zee en de observatie kijken

We trotseren het lot dat wordt getraceerd door het postadres

We hebben rechten, wat ze ook zeggen

We laten ze opvallen wanneer ze zich richten op elke stap van ons

Bespioneerd, onvergeeflijk genoemd

In plaats van concertzalen maken ze van ons McDonalds

We leggen onze dromen op de stadionsterren

De reactiemedewerkers denken aan de hand van de statistieken

Leef in hun stad een teamsport

Ze maken egoïstisch en spugen op ethiek

Dus waarom deze trui?

Ga het de anderen vertellen

Het is om de klep van deze valse filosofen te sluiten

Als ze het te zwart vinden dit klatergoud

Dit is de kleur van de handschoenen op de Olympische Spelen in Mexico

Het is duidelijk, ik deed het niet voor hen

Om mijn ogen op de lucht te richten en een glimlach van mijn vader te wringen

Zoals toen we op deze trap zaten

En werd geprojecteerd in de wolken wankelt