Deuxième chance - Akhenaton

Sentir les portes se refermer devant soi et se dire:

Mon instant s’est évanoui, il ne reviendra pas c’est faux

J’ai eu ma deuxième chance en même temps

L’attente a été longue, très longue et stressante

J’ai brulé mes plus belles années comme ça, mais bon me voilà…

Quand j’ai vu passer le premier train

De ma life, sous mes yeux, j’ai réalisé: il était déjà loin

J’entends encore la loco' qui sonne

Il s’est évanoui à l’horizon, évaporé avec tous mes diplômes

J’avais déjà du mal à assumer l’appart'

Et les courses, j’aurais bien eu besoin d’une autre carte

Chance ou hasard, un coup de pouce, pas d'épaule

Que ma souris et moi on puisse quitter ce trou à rats

S’entraîner avec nous, trop de regrets dans les pommes

Tout le monde souhaiterait pouvoir refaire les traits

Que la destinée a dessiné, décidé à changer

On attend la deuxième chance comme la pluie au Sahel

Les jours ne semblent n'être qu’un funeste manège

Pourtant la vie n’est pas un tribunal

Tout effacer ne serait pas plus mal

J’ai les souvenirs qui s’animent au fond de mes yeux

Quand la nuit me dit que ça n’ira jamais mieux

Les mains s’ouvrent et se tournent vers les cieux

Moi aussi j’ai été enfant: j’ai pleuré et j’ai ris

Quand la malchance a dessiné une drôle de série

L’air s’est raréfié, j’en ai pris une goulée

Et me suis débattu dans tous les sens pour ne pas couler

Irascible, caractère inégal, normal

Si on sombre dans la parano de l’illégal

Les jours se ressemblent, y’a rien qui dépasse

Les emmerdes sont des briques, y’a rien qui les casse

Et on fredonne ces mots: «Y'a rien qui les efface "

La belle vie me doit une prochaine danse

Aller ailleurs pour que mon air change

Que je souris, que ma colère flanche

Mon Dieu (mon Dieu) j’aimerais bien avoir ma deuxième chance

À tous mes soss' qui ont tenu ces murs

À mes côtés, impassibles, vigilants, quand l’hiver était dur

Cette ville nous appartient plus qu'à tous ces richards

Tous ces aigris et ces vieux pleurnichards

Les rues portent leurs noms, les briques portent les nôtres

Rien à battre des hipsters et ces lieux qu’ont la côte

J'étais là où il en faut pour rester en vie

Équipe de France bitumeuse, brille les yeux dans le gris

Le temps a fait que mes genoux plient

En pleine forêt d’ennui j’ai du creuser ma place, facile

Élu domicile dans l’arbre qui les cache

En attendant le second train, le soleil a tapé

Si fort, que pour ne pas crever, j’ai tracé à pieds

Glissé une cassette dans mon baladeur jurassique

Vers d’autres horizons, le mien était si dur à vivre

Nan, je n’ai jamais blâmé Dieu pour ça

Toute cette merde sous mes yeux, elle était bien à moi

Comme un grand, j’ai passé l'éponge

Je peux le dire maintenant: la gamberge ronge

Rage au cœur, croiser le fer avec ses démons dans les songes

Personne ne tient ta main quand de si haut ton corps plonge

La fidélité elle te crache à la face

Pour deux billets ou quelques sapes, pour rester à la page

C’est vrai, je n’avais que peu d’options

Et cette corde où je marchais menait droit à l’extrême onction

Même si tous croyaient que la pièce était jouée

Moi de mon côté, j’me surprenais à chanter

La belle vie me doit une prochaine danse

Aller ailleurs pour que mon air change

Que je souris, que ma colère flanche

Mon Dieu (mon Dieu) j’aimerais bien avoir ma deuxième chance

Tous les matins je me répète:

«La vie est un miracle, merci mon Dieu pour cette grâce

Deuxième chance, je suis en vie »

Voel de deuren achter je sluiten en zeg tegen jezelf:

Mijn moment is voorbij, het komt niet meer terug, dat is verkeerd

Ik kreeg tegelijkertijd mijn tweede kans

Het wachten is lang, erg lang en stressvol geweest

Ik ben zo door mijn beste jaren gebrand, maar hey, hier ben ik...

Toen ik de eerste trein zag passeren

Van mijn leven realiseerde ik me voor mijn ogen: hij was al ver

Ik hoor nog steeds de locomotief rinkelen

Het vervaagde naar de horizon, verdampte met al mijn diploma's

Ik had al moeite om het appartement aan te nemen

En boodschappen, ik wou dat ik nog een kaart had

Geluk of toeval, een duwtje, geen schouder

Dat mijn muis en ik dit rattenhol kunnen verlaten

Trainen bij ons, teveel spijt in de appels

Iedereen zou willen dat ze de lijnen opnieuw konden tekenen

Dat lot heeft getekend, besloten te veranderen

We wachten op de tweede kans zoals de regen in de Sahel

De dagen lijken een draaimolen

Toch is het leven geen rechtbank

Alles wissen zou niet zo erg zijn

Ik heb de herinneringen die achter in mijn ogen tot leven komen

Wanneer de nacht me vertelt dat het nooit beter zal worden

Handen open en draai naar de hemel

Ik was ook een kind: ik huilde en ik lachte

Toen pech een grappige serie tekende

De lucht werd dunner, ik nam een ​​slokje

En heen en weer geslingerd om niet te zinken

Opvliegend, ongelijk karakter, normaal

Als we wegzinken in de paranoïde van het illegale

De dagen zijn hetzelfde, er is niets dat eruit springt

Shit is bakstenen, er is niets dat ze breekt

En we neuriën deze woorden: "Er is niets dat ze uitwist"

Het goede leven is me een volgende dans verschuldigd

Ga ergens anders heen om mijn lucht te veranderen

Dat ik lach, dat mijn woede terugdeinst

Mijn God (mijn God) Ik wou dat ik mijn tweede kans had

Aan al mijn sos' die deze muren vasthielden

Aan mijn zijde, onbewogen, waakzaam, toen de winter hard was

Deze stad is meer van ons dan van al deze rijke mensen

Al die bittere oude zeurpieten

De straten dragen hun naam, de stenen de onze

Er gaat niets boven hipsters en die plekken aan de kust

Ik was waar het nodig is om in leven te blijven

Bitumineuze Franse ploeg, schijnt de ogen in het grijs

De tijd heeft mijn knieën doen buigen

In het bos van verveling moest ik mijn plek graven, makkelijk

Verkozen woonplaats in de boom die hen verbergt

Wachten op de tweede trein, de zon ging onder

Zo sterk, dat ik, om niet te sterven, te voet heb getraceerd

Heb een bandje in mijn Jurassic walkman geschoven

Naar andere horizonten, de mijne was zo moeilijk om te leven

Nee, daar heb ik God nooit de schuld van gegeven

Al die shit voor me, het was van mij

Als een volwassene gaf ik de handdoek door

Ik kan het nu zeggen: de garnaal vreet weg

Woede in het hart, kruis de zwaarden met zijn demonen in dromen

Niemand houdt je hand vast als je lichaam van zo hoog duikt

Loyaliteit spuugt het in je gezicht

Voor twee rekeningen of een paar sapes, om op de pagina te blijven

Het is waar, ik had weinig opties

En dit touw dat ik liep leidde rechtstreeks naar extreme zalving

Ook al dacht iedereen dat het stuk klaar was

Ik aan mijn kant, ik merkte dat ik aan het zingen was

Het goede leven is me een volgende dans verschuldigd

Ga ergens anders heen om mijn lucht te veranderen

Dat ik lach, dat mijn woede terugdeinst

Mijn God (mijn God) Ik wou dat ik mijn tweede kans had

Elke ochtend herhaal ik tegen mezelf:

"Het leven is een wonder, dank God voor deze genade

Tweede kans, ik leef nog"