Saahib Mera Ek Hai - Ajay Atul, Anand Raj Anand, Abida Parveen

Saahib mera ek hai, duja kaha na jaaye,

Duja Saahib jo kahun, saahib khada rachaaye.

My Master is one, without a second,

If I see multiplicity, it is also my Master’s play.

Maali aavat dekh ke, kaliyaan kare pukar,

Phool phool chun liye, kaal hamari baar.

Seeing the Master Gardener, the buds whisper to each other:

Fully blossomed ones are plucked away, our appointed day is near.

Chhah gayi chinta miti, manva beparvah

Jinko kachu na chaiye, woh hi Shahenshah.

If cravings are dissolved, worries go, mind becomes free,

He who wants nothing is surely the king of all kings.

Het preet sun jo mile, ta ko miliye dhaaye

Antar raakhe jo mile, taase mile balaaye.

You hasten to meet the ones who meet You with love,

Those who meet You with a pure heart, have indeed found a Friend unmatched.

Kabira te nar andh hai, guru ko kehte aur,

Har roothe Guru chhod hain, Guru roothe nahi chhod.

Kabir says, blinds are they who realize not the value of a true Master.

One may seek the shelter of God after displeasing God,

But there is no refuge after one is refused at the door of a Master.

Karta tha to kyun raha, ab kahe pachhtaye,

Bove pe babool ka, aam kahan se hoye.

Heedless I committed innumerable wrongs, now I suffer,

Nurturing the thistles of a barren tree, can one expect mango?

Sab Dharti kaagad karun, lekhan sab ban raaye,

Saat samand ki muss karun, Guru gun likha na jaye.

If the entire earth is a writing tablet, all the forest be its pen,

all waters of seven seas be its ink — even then the Lord’s praises remain

unfinished.

Ab guru dil mein dekheya, gaavan ko kachhu naahin,

Kabira jab tum gaavate, tab jana Guru nahi.

Once the Lord is recognized within the heart, there is nothing left to be told,

Kabir, whenever you tried to utter the mysteries, the knowledge of your Master

vanishes.

Main laaga uss ek se, ek bhaya sab maahin,

Sab mera main saban ka, tihan doosara naahin.

I am attached with that One, the One who is with all,

When everyone is mine, and I am everyone’s, there ends all duality.

Ja marne se jag dare, mere man anand,

Kab mar hun kab paahun, puran parmanand.

The world trembles at the thought of death, but its a matter of joy for me,

When shall I die, when shall I find the perfect joy (of the vision of the

Beloved)?

Sab ban to chandan nahi, shoore ke dal nahi,

sab samundra moti nahi yun Sadhu jag mahi.

Neither all forests are of sandalwoods, nor all teams are full of valiant

warriors,

nor all seas are filled with pearls;

likewise the real gnostics of God are

truly rare.

Jab hum jag mein pag dharyo, sab hanse hum roye,

Kabira ab aisi kar chalo, paache hansi na hoye.

When you came to this mortal world, everyone around you were happy to see you

and you were the only one weeping.

Kabir, now be in this world such that none laugh at your behind

but you yourself depart the world laughing, leaving all weeping, mourning.

Agun kiye to bahu kiye, karat na mani haar,

Bhaven banda bhakshe, bhaaven gardan maar.

Tirelessly so many misdeeds have been committed,

Now that I’ve realized O Lord, do as You please.

Sadhu bhukha bhaav ka, dhan ka bhookha naahin,

Dhan ka bhookha jo phire, so to Saadhu nahi.

Having no appetite for material wealth, true saints are hungry only for love,

Those who thirst after material wealth are not saintly at all.

Saahib sun sab hott hai, bande te kachhu naahin,

Rai te parbat kare, parbat rai mahi.

Listen friend!

This world has nothing for you, vanity of vanities.

Seriously narrow is the passage to salvation, smaller even than the mustard

seed.

Jyun til mahi tel hai, jyun chakmak mein aag,

Tera Sain tujh mein base, jaag sake to jaag.

Oil is found Inside the sesame seed, inside flinstone is fire, like that

Your Lord is within, now awaken to That truth if you dare!

— from the Sufi Kalaam of Kabir, the Mystic Saint of Medieval India

(and with additional lines from original)

Saahib mera ek hai, duja kaha na jaaye,

Duja Saahib jo kahun, saahib khada rachaaye.

Mijn Meester is een, zonder een tweede,

Als ik veelvoud zie, is het ook mijn meesterspel.

Maali aavat dekh ke, kaliyaan kare pukar,

Phool phool chun liye, kaal hamari baar.

Bij het zien van de Meestertuinman fluisteren de knoppen tegen elkaar:

Volledig uitgebloeide exemplaren worden weggeplukt, onze afgesproken dag is nabij.

Chhah gayi chinta miti, manva beparvah

Jinko kachu na chaiye, hoi Shahenshah.

Als de hunkering verdwijnt, verdwijnen de zorgen, wordt de geest vrij,

Hij die niets wil, is zeker de koning van alle koningen.

Het preet sun jo mile, ta ko miliye dhaaye

Antar raakhe jo mile, taase mile balaaye.

Je haast je om degenen te ontmoeten die je met liefde ontmoeten,

Degenen die U met een zuiver hart ontmoeten, hebben inderdaad een ongeëvenaarde Vriend gevonden.

Kabira tenar andh hai, goeroe ko kehte aur,

Har roothe Guru chhod hain, Guru roothe nahi chhod.

Kabir zegt: blinden zijn het die de waarde van een echte Meester niet beseffen.

Men kan de beschutting van God zoeken nadat hij God mishaagd heeft,

Maar er is geen toevlucht nadat iemand is geweigerd aan de deur van een Meester.

Karta tha tot kyun raha, ab kahe pachhtaye,

Bove pe babool ka, aam kahan se hoye.

Achteloos heb ik ontelbare fouten begaan, nu lijd ik,

Kun je mango verwachten als je de distels van een onvruchtbare boom koestert?

Sab Dharti kaagad karun, lekhan sab ban raaye,

Saat samand ki muss karun, Guru gun likha na jaye.

Als de hele aarde een schrijftafel is, is het hele bos zijn pen,

alle wateren van zeven zeeën zijn de inkt ervan - zelfs dan blijft de lof van de Heer

onvoltooid.

Ab goeroe dil mein dekheya, gaavan ko kachhu naahin,

Kabira jab tum gaavate, tab jana Guru nahi.

Als de Heer eenmaal in het hart wordt erkend, valt er niets meer te vertellen,

Kabir, elke keer dat je probeerde de mysteries te uiten, de kennis van je Meester

verdwijnt.

Belangrijkste laaga uss ek se, ek bhaya sab maahin,

Sab mera main saban ka, tihan doosara naahin.

Ik ben gehecht aan Die Ene, Degene die met allen is,

Als iedereen van mij is en ik van iedereen, komt er een einde aan alle dualiteit.

Ja marne se jag dare, louter man anand,

Kab mar hun kab paahun, puran parmanand.

De wereld beeft bij de gedachte aan de dood, maar het is een kwestie van vreugde voor mij,

Wanneer zal ik sterven, wanneer zal ik de volmaakte vreugde vinden (van het visioen van de

geliefde)?

Sabban tot chandan nahi, shoore ke dal nahi,

sab samundra moti nahi yun Sadhu jag mahi.

Noch zijn alle bossen van sandelhout, noch zijn alle teams vol dappere

krijgers,

noch zijn alle zeeën gevuld met parels;

evenzo zijn de echte gnostici van God:

echt zeldzaam.

Jab hum jag mein pag dharyo, sab hanse hum roye,

Kabira ab aisi kar chalo, paache hansi na hoye.

Toen je naar deze sterfelijke wereld kwam, was iedereen om je heen blij je te zien

en jij was de enige die huilde.

Kabir, wees nu in deze wereld zodat niemand om je achterste lacht

maar jijzelf verlaat de wereld lachend, al huilend en rouwend achterlatend.

Agun kiye tot bahu kiye, karat na mani haar,

Bhaven banda bhakshe, bhaaven gardan maar.

Er zijn onvermoeibaar zoveel misdaden begaan,

Nu ik me realiseer, o Heer, doe wat U wilt.

Sadhu bhukha bhaav ka, dhan ka bhookha naahin,

Dhan ka bhookha jo phire, dus naar Saadhu nahi.

Omdat ze geen trek hebben in materiële rijkdom, hongeren ware heiligen alleen naar liefde,

Degenen die dorsten naar materiële rijkdom zijn helemaal niet heilig.

Saahib sun sab hott hai, bande te kachhu naahin,

Rai te parbat kare, parbat rai mahi.

Luister vriend!

Deze wereld heeft niets voor jou, ijdelheid der ijdelheden.

Serieus smal is de doorgang naar verlossing, kleiner zelfs dan de mosterd

zaad.

Jyun til mahi tel hai, jyun chakmak mein aag,

Tera Sain tujh mein base, jaag sake tot jaag.

Er wordt olie gevonden In het sesamzaad, in vuursteen is vuur, zoals dat

Jouw Heer is binnenin, ontwaak nu voor die waarheid als je durft!

— van de Soefi Kalaam van Kabir, de mystieke heilige van het middeleeuwse India

(en met extra regels van origineel)