Biz Üç Kişiydik - Ahmet Kaya

Biz üç kişiydik;

Bedirhan, Nazlıcan ve ben

Üç ağız, üç yürek, üç yeminli fişek!

Adımız bela diye yazılmıştı dağlara taşlara

Boynumuzda ağır vebal, koynumuzda çapraz tüfek

El tetikte, kulak kirişte ve sırtımız toprağa emanet

Baldıran acısıyla ovarak üşüyen ellerimizi

Yıldız yorgan altında birbirimize sarılırdık

Deniz çok uzaktaydı ve dokunuyordu yalnızlık

Gece uçurum boylarında, uzak çakal sesleri

Yüzümüze, ekmeğimize, türkümüze çarpar geçerdi

Göğsüne kekik sürerdi Nazlıcan, tüterdi buram buram

Gizlice ona bakardık, yüreğimiz göçerdi

Belki bir çoban kavalında yitirdik Nazlıcan’ı

Ateşböcekleriyle bir oldu, kırpışarak tükendi

Bir narin kelebek ölüsü bırakıp tam ortamıza

Kurşun gibi, mayın gibi tutuşarak tükendi

Oy Nazlıcan;

vahşi bayırların maralı

Nazlıcan;

saçları fırtınayla taralı

Sen de böyle gider miydin yıldızlar ülkesine?

Oy Nazlıcan, oy, canevinden yaralı

Nazlıcan;

serin yayla çiçeği

Nazlıcan;

deli dolu heyecan

Göğsümde bir sevda kelebeği

Nazlıcan, ah Nazlıcan

Artık yenilmiş ordular kadar eziktik, sahipsizdik

Geçip gittik, parka ve yürek paramparça

Gerisi ölüm duygusu, gerisi sağır sessizlik

Geçip gittik, Nazlıcan boşluğu aramızda

Bedirhan’ı bir gedikte sırtından vurdular

Yarıp çıkmışken nice büyük ablukaları

Omuzdan kayan bir tüfek gibi usulca

Titredi ve iki yana düştü kolları

Ölüm bir ısırgan otu gibi sarmıştı her yanını

Devrilmiş bir ağaçtı ay ışığında gövdesi

Uzanıp bir damla yaş ile dokundum kirpiklerine

Göğsümü çatlatırken nabzımın tükenmiş sesi

Sanki bir şakaydı bu, birazdan uyanacaktı

Birazdan ateşi karıştırıp bir cigara saracaktı

Oysa ölüm sadık kalmıştı randevusuna, ah

O da Nazlıcan gibi bir daha olmayacaktı

Ey Bedirhan;

katran gecelerin heyulası

Ey Bedirhan;

kancık pusuların belası

Sen de böyle bitecek adam mıydın?

Konuşsana!

Ey Bedirhan;

ey mezarı kartal yuvası

Bedirhan;

mor dağların kaçağı

Bedirhan;

mavi gözleri şahan

Zulamda suskun gece bıçağı

Bedirhan, ah Bedirhan

Biz üç kişiydik;

Üç intihar çiçeği;

Bedirhan, Nazlıcan ve ben

Suphi!

We waren drie;

Bedirhan, Nazlıcan en I

Drie monden, drie harten, drie beëdigde patronen!

Onze naam werd geschreven als problemen op de bergen en stenen

Zware plaag in onze nek, gekruist geweer in onze boezem

Hand op de trekker, oor op de balk en onze rug naar de grond

Onze koude handen wrijven met hemlockpijn

We omhelsden elkaar altijd onder de sterrenquilt

De zee was ver weg en de eenzaamheid was ontroerend

Jakhalsstemmen in de verte 's nachts op kliffen

Het zou onze gezichten raken, ons brood, onze kalkoen.

Nazlıcan wreef tijm op haar borst, ze rookte.

We zouden stiekem naar haar staren, onze harten zouden zinken

Misschien zijn we Nazlıcan kwijtgeraakt in een herderspijp.

Het werd één met de vuurvliegjes, het was in een oogwenk verteerd

Een delicate vlinder dood achterlatend in onze omgeving

Als lood, uitgebrand als een mijn

Stem Nazlıcan;

wonder van wilde heuvels

nazlicaan;

haar haar is stormgekamd

Zou je zo naar het sterrenland willen gaan?

Oy Nazlıcan, Oy, gewond vanuit zijn huis

nazlicaan;

koele hooglandbloem

nazlicaan;

gekke opwinding

Een liefdesvlinder op mijn borst

Nazlicaan, oh Nazlicaan

Nu waren we zo lam als verslagen legers, we waren verlaten

We kwamen langs, naar het park en hartverscheurd

De rest is het gevoel van de dood, de rest is dove stilte

We kwamen voorbij, Nazlıcan kloof tussen ons

Ze schoten Bedirhan in de rug in een bres.

Veel grote blokkades

Zachtjes als een geweer dat van de schouder glijdt

Hij trilde en zijn armen vielen naar de zijkanten

De dood had hem als een brandnetel omringd.

Het was een omgevallen boom, zijn stam in het maanlicht

Ik stak mijn hand uit en raakte je wimpers aan met een traan

Het geluid van mijn hartslag verzwakte toen ik mijn borst kraakte

Het was alsof het een grap was, hij zou snel wakker worden

Hij zou spoedig het vuur aanwakkeren en een sigaret rollen.

Maar de dood was trouw aan zijn benoeming, ah

Hij zou niet meer als Nazlcan zijn

Hé Bedirhan;

spook van teernachten

Hé Bedirhan;

de plaag van teven hinderlagen

Was jij de man om zo te eindigen?

Praat met mij!

Hé Bedirhan;

oh graf adelaarsnest

Bedirhan;

voortvluchtige van de paarse bergen

Bedirhan;

prachtige blauwe ogen

Silent night mes in mijn stash

Bedirhan, oh Bedirhan

We waren drie;

Drie zelfmoordbloemen;

Bedirhan, Nazlıcan en I

Subhi!