Yangın Gecesi - Ahmet Kaya

Yangın gecesinde giyinmiştim

Ateş İstanbul’a bulaşmıştı

Yalnızdım, zehirdim, zehirliydim

Bütün köprülerim atılmıştı

Gemileri ellerimle batırmıştım

İstanbul nefes nefes yanıyordu

Sen tutuşmuştun, yanıyordun

Çığlıkların kulağımdan gitmeyecek

Saçların tutuşmuştu, yanıyordu

Ateş dudaklarına bulaşmıştı

Kimsecik yangını görmüyordu

Bir damlacık su vermiyordu

Sen bir cehennemdin, yanıyordun

İstanbul bir cehennemdi, yanıyordu

Ben eski cehennemdim, yanıyordum

Şiirlerim haykırmaya başlamıştı

Duman beni boğmasa, kör etmezse

Gözlerim kör olmasa, ölmezsem

Seni görsem, suçlu gözlerini görsem

Yangın gecesinde kaybolduğunu

Başıma taş yağmasa düşmezsem

Gemiler ateş almasa, gitmezse

İstanbul yanmasa, sen yanmasan

Ben kendi kendimi yakacaktım

Ik was gekleed in de nacht van de brand

De brand had Istanbul besmet

Ik was alleen, ik was vergif, ik was vergif

Al mijn bruggen werden gegooid

Ik heb schepen met mijn handen tot zinken gebracht

Istanbul brandde buiten adem

Je stond in brand, je stond in brand

Je geschreeuw zal niet verdwijnen

Je haar stond in brand, het stond in brand

Het vuur was op zijn lippen

Niemand heeft het vuur gezien

Het gaf geen druppel water

Je was een hel, je brandde

Istanbul was een hel, het stond in brand

Ik was de oude hel, ik brandde

Mijn gedichten begonnen te schreeuwen

Als de rook me niet verstikt, als het me niet verblindt

Als mijn ogen niet blind waren, als ik niet stierf

Als ik je zie, als ik je schuldige ogen zie

Verloren in de nacht van de brand

Als ik niet val als er geen stenen op mijn hoofd vallen

Als de schepen geen vlam vatten, ga dan niet

Als Istanbul niet brandt, als jij niet brandt

Ik zou mezelf verbranden