Vite - Adriano Celentano

Mi affascina il mistero delle vite

Che si dipanano lungo la scacchiera

Di giorni e strade, foto scolorite

Memoria di vent’anni di una sera

Mi coinvolge l’eterno gocciolare

Del tempo sopra il viso di un passante

E il chiedermi se nei suoi tratti appare

L’insulto di una morte o di un amante

Il mondo visto con gli occhi asfaltati

Rincorrendo il balletto delle ore

Noi che sappiamo dove siamo nati

Ma non sapremo mai dove si muore

Mi piace rovistare nei ricordi

Di altre persone, inverni o primavere

Per perdere o trovare dei raccordi

Nell’apparente caos di un rigattiere:

Quadri per cui qualcuno è stato in posa

Un canocchiale che ha guardato un punto

Un mappamondo, due bijou, una rosa

Ciarpame un tempo bello e ora consunto

Oggetti che qualcuno ha forse amato

Ora giaccion lì, senza padrone

Senza funzione, senza storia o stato

Nell’intreccio di caso o di ragione

E la mia vita cade in altre vite

Ed io mi sento solamente un punto

Lungo la retta lucida è finito

Di un meccanismo immobile e presunto

Tu sei quelli che son venuti prima

Che in parte hai conosciuto, e quelli dopo

Che non conoscerai, come una rima

Vibrante e bella, però senza scopo

Non saprai e non sai, questo dolore

Che vagli fra le maglie di un tuo cribro

Svanisce un po' nel contemplare un fiore

Si scorda fra le pagine di un libro

Perchè non si fa a meno di altre vite

Anche rubate a pagine che sfogli

Oziosamente e ambiguo le hai assorbite

Da fantasmi inventati che tu spogli

Rivestendoti in loro piano piano

Come se ti scoprissi in uno specchio

L’uomo a dublino, o l’ultimo mohicano,

Chi ai 25 si sentiva vecchio

Perchè la nostra è sufficiente appena

Ne mescoliamo inconsciamente il senso

Siamo gli attori ingenui su una scena

Di un palcoscenico misterioso…

E immenso

Adriano Celentano —

Ik ben gefascineerd door het mysterie van levens

Die zich ontvouwen langs het schaakbord

Van dagen en straten, vervaagde foto's

Twintig jaar herinnering aan één avond

Ik ben betrokken bij het eeuwige druipen

Tijd over het gezicht van een voorbijganger

En me vragen of hij in zijn gelaatstrekken verschijnt

De belediging van een dood of een minnaar

De wereld gezien met geasfalteerde ogen

Op jacht naar het ballet van de uren

Wij die weten waar we zijn geboren

Maar we zullen nooit weten waar we sterven

Ik hou ervan om door herinneringen te snuffelen

Van andere mensen, winters of lentes

Verbindingen kwijtraken of vinden

In de ogenschijnlijke chaos van een tweedehandsdealer:

Schilderijen waar iemand voor heeft geposeerd

Een telescoop die naar een punt heeft gekeken

Een wereldbol, twee sieraden, een roos

Troep ooit mooi en nu gedragen

Voorwerpen waar iemand misschien van heeft gehouden

Nu ligt hij daar, zonder meester

Zonder functie, zonder geschiedenis of status

In de verstrengeling van toeval of rede

En mijn leven valt in andere levens

En ik voel alleen maar een punt

Langs de glanzende lijn is het klaar

Van een onbeweeglijk en verondersteld mechanisme

Jullie zijn degenen die eerst kwamen

Die je ten dele hebt gekend, en die daarna?

Dat zul je niet weten, zoals een rijm

Levendig en mooi, maar zonder doel

Je zult het niet weten en je kent deze pijn niet

Die de overhemden van een van je cribers doorzoekt

Het verdwijnt een beetje bij het aanschouwen van een bloem

Het wordt vergeten in de pagina's van een boek

Waarom doe je niet zonder andere levens?

Zelfs gestolen van pagina's die je doorbladert

Werkeloos en dubbelzinnig heb je ze geabsorbeerd

Van verzonnen geesten die je uitkleedt

Ze langzaam aankleden

Alsof je jezelf in een spiegel hebt ontdekt

De man in Dublin, of de laatste Mohikaan,

Wie voelde zich op zijn 25e oud?

Omdat die van ons nauwelijks genoeg is

We vermengen onbewust de betekenis ervan

Wij zijn de naïeve acteurs op een scène

Van een mysterieus podium...

En immens

Adriano Celentano-