Алессандро - АДО

В сплетеньи ив и платанов где слово слабее, чем взгляд,

Течет река Серезм в долине синих гирлянд.

Там руки мужчины сильнее,

Там женщина легче, чем тень,

Там дети людей и дети птиц

Помнят своих матерей.

Все там живут по часам старца из бухты Ламанд.

Он — ровесник реки Серезм в долине гирлянд.

Глаза его были бесцветны,

Потому что видели все

Слово, шаланда и ветер —

Это все, что было свое.

Старые люди искали в нем слово,

Юноши — ветер и свет.

Последний хлеб не был убран,

Последний куплет не был спет.

Смерть появилась не сразу,

Смерть открывала свой счет.

Он ей сказал — пусть люди уйдут,

Он один не уйдет

Алессандро, Алессандро,

Я не успел закрыть глаза.

Я увидел твое последнее слово,

Последней была слеза.

Последним таким было небо,

Последней такой была ночь,

Рука, покачнувшая лодку,

Рука, ласкавшая дочь.

In de vervlechting van wilgen en platanen waar het woord zwakker is dan het uiterlijk,

De Serezm-rivier stroomt in de vallei van blauwe guirlandes.

Daar zijn de handen van de man sterker

Daar is een vrouw lichter dan een schaduw,

Er zijn kinderen van mensen en kinderen van vogels

Denk aan hun moeders.

Iedereen daar leeft volgens de klok van de oude man uit Lamand Bay.

Hij is even oud als de Serezm-rivier in de Garland-vallei.

Zijn ogen waren kleurloos

Omdat iedereen het heeft gezien

Woord, schouw en wind -

Dit is alles wat van mij was.

Oude mensen zochten er een woord in,

Jonge mannen zijn wind en licht.

Het laatste brood werd niet verwijderd,

Het laatste couplet werd niet gezongen.

De dood verscheen niet onmiddellijk

De dood opende zijn rekening.

Hij vertelde haar - laat de mensen gaan,

Hij gaat niet alleen weg

Alessandro, Alessandro,

Ik had geen tijd om mijn ogen te sluiten.

Ik zag je laatste woord

De laatste was een traan.

De lucht was de laatste

De laatste nacht was

De hand die de boot deed schudden

Een hand die een dochter streelt.