Парк (Это осень) - АДО

Это осень.

Не сумею сказать больше, чем

Просто осень.

Небо в тон и цветная земля,

Мы уже овдовели летом,

Не успев обручиться зимой

На двоих, помолвленных ветром,

Сотни бегущих домой.

Много спешащих домой.

Я тону в желтолиственном сне

За окном, что желаемо мне,

Засыпающий парк.

И в пустой полутьме

Под знакомые звуки трамвая

На привычной осенней воде

Он устал говорить,

Он устал от себя,

Он устал от любви как мы все…

Это дождь.

Будет что переждать,

Если верить глазам, небольшой,

Позовет за собой,

Обернувшись слезой,

Не дождавшись, впрочем, ответа,

Так красиво умрет на стекле,

Отстучав последние ноты лета:

«Так зачем я был нужен тебе ?..»

Это осень.

Не хочу говорить больше, как

Только осень.

Только вечер и старый трамвай.

Кто для нас перекрашивал клены,

Оставляя всем шанс на покой?

И вновь на пороге дома, где ты Я повернулся домой

Het is herfst.

Ik kan niet meer zeggen dan

Gewoon herfst.

Hemel in toon en gekleurde aarde,

We zijn in de zomer al weduwe geworden,

Niet verloven in de winter

Voor twee, verloofd door de wind,

Honderden rennen naar huis.

Veel mensen haasten zich naar huis.

Ik verdrink in een geelbladige droom

Buiten het raam, wat ik wil

Slaperig park.

En in het lege halfduister

Op de bekende geluiden van de tram

Op vertrouwd herfstwater

Hij is het praten moe

Hij is zichzelf beu

Hij is de liefde moe, net als wij allemaal...

Het is regen.

Er zal iets zijn om te wachten

Als je de ogen gelooft, klein,

Zal voor je bellen

In tranen veranderen

Zonder echter een antwoord af te wachten,

Het zal zo mooi sterven op het glas,

Na de laatste zomertonen te hebben getikt:

"Dus waarom had je me nodig?..."

Het is herfst.

Ik wil niet meer zeggen hoe

Alleen herfst.

Alleen 's avonds en de oude tram.

Wie heeft de esdoorns voor ons opnieuw geverfd,

Iedereen een kans geven om uit te rusten?

En weer op de drempel van het huis waar jij bent keerde ik naar huis