Девочка - АДО

Рассыпала бусы из белых горошин,

Поплакав о том, вытерла слезы,

Девочка, влюбленная в детство

За бусы и дождь.

У девочки все случается вдруг,

Она дышит тем, что есть вокруг,

И если троллейбус встал,

Она уйдет пешком.

Идет очень тихо, но ее не догнать,

Если спугнули — легко потерять;

Звездопадом из глаз

Ее не возьмешь.

Ни шахматным ходом, ни картою в масть,

Ни выстрелом в сердце тебе не попасть,

И многое поздно,

В чем когда-то везло.

Она ведет в счете, не начиная,

Все оттого, что не играет,

И ваши законы

Ей ни к чему.

Согрета виденьем голубиного счастья,

Через рваную крышу к звездам и дальше —

Она улетит,

И не вспомнит о нас.

А бусы соберут на рваную нитку,

Завязав узелок с виноватой улыбкой,

Чтоб памяти было —

На сто лет вперед.

Ze strooide kralen van witte erwten,

Huilend erom, veegde de tranen weg,

Meisje verliefd op kindertijd

Voor kralen en regen.

Voor een meisje gebeurt alles ineens,

Ze ademt met wat er is,

En als de trolleybus stopte,

Ze gaat te voet.

Het gaat heel rustig, maar je kunt het niet inhalen,

Als je bang bent, is het gemakkelijk om te verliezen;

Sterrenval uit de ogen

Je neemt haar niet mee.

Noch een schaakzet, noch een kaart in kleur,

Geen schot in het hart zal je raken,

En veel te laat

Wat ooit een geluk was.

Ze leidt het account zonder te beginnen,

Allemaal omdat hij niet speelt

En uw wetten

Ze heeft niets te doen.

Verwarmd door de visie van duivengeluk,

Door het gescheurde dak naar de sterren en verder -

Ze zal wegvliegen

En zal ons niet herinneren.

En de kralen worden verzameld op een gescheurde draad,

Een knoop leggen met een schuldige glimlach,

Zodat er een herinnering is -

Honderd jaar vooruit.