Nevermore Will I Have an Understanding... - A Life Once Lost

Do you know the glorious?

Do you know they breathe and live?

The strict attention that they give

Toward their competition is comparable

To any dominant country that exists today

Not allowing their alertness to be distracted

While they take what they want

Your actions are useless

The appalled know not to question or act

Toward the glorious in a harmful manner

The result would disastrous

Either side you choose can be negative or positive

So I appalled walk away with their eyes closed

And mouths gaping open trying to take in each breath

They can as they walk away

They never question them

They never even think twice about it

And all we here is his born

You can hear him strain as the pitch retreats

Deeper into a gloom monotone note

There is a sudden silence which consumes the crowd

A second later faces start to grow old with age

Stress soaks eyes with a foggy coat of depression

Lips wrinkled as the air grows bitterly cold

I am running trying not to look back

Leaping over fallen bodies

And seeking shelter from this living hell

Kent u de glorieuze?

Weet je dat ze ademen en leven?

De strikte aandacht die ze geven

In de richting van hun concurrentie is vergelijkbaar

Naar elk dominant land dat vandaag bestaat

Niet toestaan ​​dat hun alertheid wordt afgeleid

Terwijl ze nemen wat ze willen

Je acties zijn nutteloos

De geschokten weten niet te vragen of te handelen

Naar het glorieuze op een schadelijke manier

Het resultaat zou desastreus zijn

Elke kant die je kiest, kan negatief of positief zijn

Dus ik liep geschokt weg met hun ogen dicht

En monden die openstaan ​​om elke ademhaling in te ademen

Ze kunnen als ze weglopen

Ze stellen ze nooit in vraag

Ze denken er zelfs nooit over na

En alles wat we hier zijn, is van hem geboren

Je kunt hem horen spannen als het veld zich terugtrekt

Dieper in een sombere monotone noot

Er is een plotselinge stilte die de menigte verteert

Een seconde later worden gezichten oud met de jaren

Stress maakt de ogen nat met een mistige laag van depressie

Lippen gerimpeld terwijl de lucht bitter koud wordt

Ik ren en probeer niet achterom te kijken

Over gevallen lichamen springen

En beschutting zoeken voor deze levende hel