From Crib to Coffin - Emery

I used to be a better man.

But the regret came, and here I am.

I used to walk outside my door.

But I don’t go outside anymore.

When will they carry me to my grave?

So I can pay for the things my hands have made.

Two sons will take my body

And place it in the ground.

And I hope they know to be nothing like me.

My Blood is tainted with bitterness.

I want it out, I want it out of me.

Oh, the taste of my inheritance.

How I have fallen, the hills will cover me.

You too will become weak.

The trees are green what happens when they turn dry.

The trees are green what happens when they turn dry.

We chose our words and threw them towards the sky.

The trees were green, now they have all turned dry.

There was a bird

Whose wings were crushed by a windshield.

So fast to the ground,

The roadside it found it’s eyes closed.

I heard the driver say as she pulled away,

«What could I have done?

The worst is over.»

I thought to myself with risk to our health.

No one ever offers help.

When we were boys

We chased through neighbors’fields.

We could run forever, and I swore to my friends,

Their lives I would defend, as a superhero.

But age finds the lust and gives it your trust.

And begs your devotion in trade for discretion.

The years play out as days as those friends pass away.

But you are taken care of, there is always television.

Ik was een betere man.

Maar de spijt kwam, en hier ben ik.

Ik liep altijd voor mijn deur.

Maar ik ga niet meer naar buiten.

Wanneer zullen ze me naar mijn graf dragen?

Zodat ik kan betalen voor de dingen die mijn handen hebben gemaakt.

Twee zonen zullen mijn lichaam afpakken

En plaats het in de grond.

En ik hoop dat ze weten dat ze niets zijn zoals ik.

Mijn bloed is besmet met bitterheid.

Ik wil het eruit, ik wil het uit mij.

Oh, de smaak van mijn erfenis.

Hoe ik ben gevallen, de heuvels zullen mij bedekken.

Ook jij wordt zwak.

De bomen zijn groen wat er gebeurt als ze droog worden.

De bomen zijn groen wat er gebeurt als ze droog worden.

We kozen onze woorden en gooiden ze naar de hemel.

De bomen waren groen, nu zijn ze allemaal verdroogd.

Er was een vogel

Wiens vleugels werden verpletterd door een voorruit.

Zo snel naar de grond,

Aan de kant van de weg vond hij zijn ogen dicht.

Ik hoorde de chauffeur zeggen toen ze wegreed:

«Wat had ik kunnen doen?

Het ergste is voorbij.»

Ik dacht bij mezelf met risico voor onze gezondheid.

Niemand biedt ooit hulp.

Toen we nog jongens waren

We joegen door de velden van de buren.

We zouden voor altijd kunnen rennen, en ik zwoer mijn vrienden,

Hun leven zou ik verdedigen, als een superheld.

Maar leeftijd vindt de lust en geeft het je vertrouwen.

En smeekt uw toewijding in de handel om discretie.

De jaren spelen zich af als dagen als die vrienden overlijden.

Maar er wordt voor je gezorgd, er is altijd televisie.