Cruel Sister - Pentangle

There lived a lady by the North Sea shore

(Lay the bent to the bonnie broom)

Two daughters were the babes she bore

(Fa la la la la la la la la la)

As one grew bright as is the sun

So coal black grew the elder one

A knight came riding to the lady’s door

He’d travelled far to be their wooer

He courted one with gloves and rings

But he loved the other above all things

Oh sister will you go with me

To watch the ships sail on the sea?

She took her sister by the hand

And led her down to the North Sea strand

And as they stood on the windy shore

The dark girl threw her sister o’er

Sometimes she sank, sometimes she swam

Crying, «Sister, reach to me your hand!

«Oh Sister, Sister, let me live

And all that’s mine I’ll surely give.»

«(It's) your own true love that I’ll have and more

But thou shalt never come ashore.»

And there she floated like a swan

The salt sea bore her body on

Two minstrels walked along the strand

And saw the maiden float to land

They made a harp of her breastbone

Whose sound would melt a heart of stone

They took three locks of her yellow hair

And with them strung the harp so rare

They went into her father’s hall

To play the harp before them all

But as they laid it on a stone

The harp began to play alone

The first string sang a doleful sound:

«The bride her younger sister drowned.»

The second string as that they tried

In terror sits the black-haired bride

The third string sang beneath their bow

«And surely now her tears will flow.»

Er woonde een dame aan de Noordzeekust

(Leg de gebogen naar de bonnie bezem)

Twee dochters waren de babes die ze baarde

(Fa la la la la la la la la la la)

Toen iemand helder werd, net als de zon

Dus kolenzwart groeide de oudste

Er kwam een ​​ridder naar de deur van de dame rijden

Hij had ver gereisd om hun vrijer te zijn

Hij streed er een met handschoenen en ringen

Maar hij hield boven alles van de ander

Oh zus wil je met me meegaan

Om de schepen op zee te zien varen?

Ze nam haar zus bij de hand

En leidde haar naar het Noordzeestrand

En terwijl ze op de winderige kust stonden

Het donkere meisje gooide haar zus o'er

Soms zonk ze, soms zwom ze

Huilend: «Zuster, reik naar mij uw hand!

"Oh zuster, zuster, laat me leven"

En alles wat van mij is, zal ik zeker geven.»

«(Het is) je eigen ware liefde die ik zal hebben en meer

Maar je zult nooit aan land komen.»

En daar zweefde ze als een zwaan

De zoute zee droeg haar lichaam op

Twee minstrelen liepen langs het strand

En zag het meisje naar het land drijven

Ze maakten een harp van haar borstbeen

Wiens geluid een hart van steen zou doen smelten?

Ze namen drie lokken van haar gele haar

En met hen besnaarde de harp zo zeldzaam

Ze gingen de hal van haar vader binnen

Om voor iedereen harp te spelen

Maar zoals ze het op een steen legden

De harp begon alleen te spelen

De eerste snaar zong een treurig geluid:

«De bruid, haar jongere zus is verdronken.»

De tweede reeks zoals die ze probeerden

In angst zit de zwartharige bruid

De derde snaar zong onder hun boog

«En nu zullen haar tranen zeker vloeien.»