Avec elégance - Jacques Brel

Se sentir quelque peu romain

Mais au temps de la décadence

Gratter sa mémoire à deux mains

Ne plus parler qu'à son silence

Et Ne plus vouloir se faire aimer

Pour cause de trop peu d’importance

Etre désespéré -

Mais avec élégance

Sentir la pente plus glissante

Qu’au temps où le corps était mince

Lire dans les yeux des ravissantes

Que cinquante ans c’est la province

Et Brûler sa jeunesse mourante

Mais faire celui qui s’en dispense

Etre désespéré -

Mais avec élégance

Sortir pour traverser des bars

Où l’on est chaque fois le plus vieux

Y éclabousser de pourboires

Quelques barmans silencieux

Et Grignoter des banalités

Avec des vieilles en puissance

Etre sont désespéré -

Mais avec élégance

Savoir qu’on a toujours eu peur

Savoir son poids de lâcheté

Pouvoir se passer de bonheur

Savoir ne plus se pardonner

Et

N’avoir plus grand chose à rêver

Mais écouter son coeur qui danse

Etre désespéré -

Mais avec espérance

Een beetje Romeins voelen

Maar in de tijd van decadentie

Met beide handen zijn geheugen schrapen

Spreek alleen tot zijn stilte

En niet langer geliefd willen worden

Voor te weinig belang

wanhopig zijn -

Maar met elegantie

Voel de gladde helling

Dan toen het lichaam dun was

Lees in de ogen van de mooie

Dat vijftig jaar is de provincie

En zijn stervende jeugd verbranden

Maar doe degene die ervan afziet

wanhopig zijn -

Maar met elegantie

Afslag naar dwarsbalken

Waar men altijd de oudste is

Besprenkel het met tips

Een paar stille barmannen

En knabbelen aan smalltalk

Met oude vrouwen aan de macht

Zijn zijn wanhopig -

Maar met elegantie

Wetende dat we altijd bang zijn geweest

Ken het gewicht van lafheid

Kunnen doen zonder geluk

Leer jezelf niet te vergeven

En

Heb niets meer om over te dromen

Maar luister naar haar dansende hart

wanhopig zijn -

Maar met hoop