Петя - Красная плесень

Маленький мальчик Петя Заточкин

С удочкой клёвой пошел на рыбалку.

Пришел он берег речки Вонючки,

Солнце светило, летали стрекозы.

Смело забросил удочку Петя,

Но не клевала гадкая рыба,

А поплавок облепили стрекозы,

Они же хихикали, глядя на Петю.

Снова закинул удочку Петя,

Снова ее облепили стрекозы.

Петя попшикал их дихлофосом,

Только стрекозы не умирали,

Тогда Петя очень злобно ругнулся

И киданул булыжник огромный,

Бульбы большие пошли над водою,

И что-то большое со дна поднялося.

Забулькала речка, и вышел на берег

С разбитою маской, медузой на жопе

С гарпуном на шее, крючком в левом ухе

Отважный пловец-водолаз Побабасов.

С озлобленной харей смотрел он Петю,

Синяк у пловца растянулся по рылу,

А Петя смущенно растягивал лыбу.

Побитый пловец зашагал к хулигану.

И подошел водолаз Побабасов к юному рыболову Пете.

И погрозил ему пальцем.

И хотел что-то сказать, но сказать так ничего и не смог.

Ему мешал говорить

гарпун, торчащий в его шее.

И вот Побабасов приблизился к Пете,

И стукнул по рылу мальчика больно,

Петя заплакал и выплюнул зубки,

Зубы упали в кустистый подснежник.

Теперь он не сможет жевать бутерброды,

И девки его не полюбят такого,

Громко свистеть он не будет как раньше,

А главное — летчиком-асом не станет.

И учинил Побабасов крутые разборки.

И лишил он Петю всех его надежд:

свистеть художественным свистом, улыбаться утреннему солнцу и, наконец,

стать пилотом скоростного крутого бомбардировщика фирмы «Stealth».

А о чем еще мог мечтать честный юный пионер-ленинец?

Kleine jongen Petya Zatochkin

Met een stoere hengel ging hij vissen.

Hij kwam aan de oever van de Stinky River,

De zon scheen, libellen vlogen.

Stoutmoedig gooide het aas Petya,

Maar de lelijke vis pikte niet,

En de vlotter was bedekt met libellen,

Ze giechelden en keken naar Petya.

Petya gooide het aas opnieuw,

Libellen bedekten haar weer.

Petya heeft ze gepoft met dichloorvos,

Alleen libellen stierven niet,

Toen zwoer Petya heel gemeen

En gooide een enorme kei,

Grote bollen gingen over het water,

En er kwam iets groots uit de bodem.

De rivier kabbelde en ging aan land

Met een kapot masker, een kwal op de kont

Met een harpoen om de nek, een haak in het linkeroor

De dappere zwemmer-duiker Pobabasov.

Met een verbitterde mok keek hij Petya aan,

De blauwe plek van de zwemmer strekte zich uit over zijn snuit,

En Petya strekte zijn grijns uit in verlegenheid.

De geslagen zwemmer liep naar de hooligan.

En de duiker Pobabasov benaderde de jonge visser Petya.

En schudde zijn vinger naar hem.

En hij wilde iets zeggen, maar hij kon niets zeggen.

Hij werd verhinderd om te spreken

een harpoen die uit zijn nek steekt.

En nu benaderde Pobabasov Petya,

En sloeg de jongen pijnlijk op de snuit,

Petya huilde en spuugde zijn tanden uit,

Tanden vielen in een dichtbegroeid sneeuwklokje.

Nu kan hij geen boterhammen kauwen,

En de meisjes zullen hem niet zo leuk vinden,

Hij zal niet zo luid fluiten als voorheen,

En het belangrijkste is dat hij geen toppiloot wordt.

En Pobabasov maakte een zware confrontatie.

En hij beroofde Petya van al zijn hoop:

fluit met een artistieke fluit, lach naar de ochtendzon en tenslotte,

Word piloot van een snelle Stealth-bommenwerper.

Waar kon een eerlijke jonge leninistische pionier nog meer van dromen?