Mon enfance - Jacques Brel

Mon enfance passa

De grisailles en silences

De fausses révérences

En manque de batailles

L’hiver, j'étais au ventre

De la grande maison

Qui avait jeté l’ancre

Au nord parmi les joncs

L'été, à moitié nu

Mais tout à fait modeste

Je devenais Indien

Pourtant déjà certain

Que mes oncles repus

M’avaient volé le Far West

Mon enfance passa

Les femmes aux cuisines

Où je rêvais de Chine

Vieillissaient en repas

Les hommes au fromage

S’enveloppaient de tabac

Flamands taiseux et sages

Et ne me savaient pas

Moi qui toutes les nuits

Agenouillé pour rien

Arpégeais mon chagrin

Au pied du trop grand lit

Je voulais prendre un train

Que je n’ai jamais pris

Mon enfance passa

De servante en servante

Je m'étonnais déjà

Qu’elles ne fussent point plantes

Je m'étonnais encore

De ces ronds de famille

Flânant de mort en mort

Et que le deuil habille

Je m'étonnais surtout

D'être de ce troupeau

Qui m’apprenait à pleurer

Que je connaissais trop

J’avais l'œil du berger

Mais le cœur de l’agneau

Mon enfance éclata

Ce fut l’adolescence

Et le mur du silence

Un matin se brisa

Ce fut la première fleur

Et la première fille

La première gentille

Et la première peur

Je volais, je le jure

Je jure que je volais

Mon cœur ouvrait les bras

Je n'étais plus barbare

Et la guerre arriva

Et nous voilà ce soir

Mijn jeugd ging voorbij

Van grijsheid naar stilte

valse bogen

Zonder gevechten

In de winter zat ik in de buik

Van het grote huis

wie heeft het anker laten vallen?

Noord tussen de biezen

Zomer, halfnaakt

Maar vrij bescheiden

Ik ging Indiaas

Toch al zeker

Dat mijn verzadigde ooms

Heb me het Wilde Westen gestolen

Mijn jeugd ging voorbij

vrouwen in de keuken

Waar ik droomde van China

Gerijpt in maaltijden

De kaas mannen

Zich in tabak gewikkeld

Stille en wijze Vlamingen

En kende mij niet

Ik die elke nacht

Knielen voor niets

Arpeggiate mijn verdriet

Aan het voeteneinde van het extra grote bed

Ik wilde met de trein

die ik nooit heb genomen

Mijn jeugd ging voorbij

Van dienaar tot dienaar

Ik was al verrast

Dat het geen planten waren

Ik was nog steeds verrast

Van deze familiekringen

Wandelen van dood naar dood

En rouwjurken

Ik was vooral verrast

Om van deze kudde te zijn

Wie heeft me geleerd te huilen?

Dat wist ik maar al te goed

Ik had het oog van de herder

Maar het hart van het lam

Mijn kindertijd barstte

Het was adolescentie

En de muur van stilte

Een ochtend brak

Het was de eerste bloem

En de eerste dochter

de eerste soort

En de eerste angst

Ik vloog, ik zweer het

Ik zweer dat ik aan het vliegen was

Mijn hart opende zijn armen

Ik was niet langer barbaars

En de oorlog kwam

En hier zijn we vanavond