Shed Some Skin - Slow Gherkin

It’s Christmas Day in gay Paris

Not so gay for Galen Z

Sixteen hours in a sweaty kitchen

For money that makes

Minimum wage look good

6 a.m. on the subway

Stop station, through the doorway

Crowds of people

Standing, yelling, screaming

«What's going on?

I must be dreaming.»

And the city forgets

They didn’t even perceive

And the trains keep blowing up, week after week

Franzel’s traveled wide and far

Back from the U.S.S.R

Went there to pursue a lifelong calling

You found only numb toes and helpless longing

Now you’re back at home today

Back in the old USA

Scoop up handfuls of your native dust

And cross the country in a Greyhound bus

Another failed attempt

It’s no use trying to pretend

Now you’re right back where you started again

I saw what’s wrong but I didn’t see how

I saw, I saw

We’re all grown up now

Today’s your twentieth birthday

Alone you walk the banks of Maine

As time runs out to write the second verse of

The Lovesong of J. Alfred Prufrock

While you’re gone we’ll be here still

Just beyond those distant hills

Could be that you got the upper hand

When you left this rustic never-never land

And my breathing constricts

I feel the walls closing in

Could it be that finally we’re all shedding some skin

Het is eerste kerstdag in homo Parijs

Niet zo homo voor Galen Z

Zestien uur in een bezwete keuken

Voor geld dat maakt

Minimumloon ziet er goed uit

6 uur in de metro

Stopstation, door de deuropening

Mensenmassa's

Staan, schreeuwen, schreeuwen

"Wat gebeurd er?

Dit moet een droom zijn."

En de stad vergeet

Ze hebben het niet eens in de gaten

En de treinen blijven maar ontploffen, week na week

Franzel heeft wijd en ver gereisd

Terug uit de U.S.S.R

Ging erheen om een ​​levenslange roeping na te streven

Je vond alleen gevoelloze tenen en hulpeloos verlangen

Nu ben je weer thuis vandaag

Terug in de oude VS

Schep handvol van je eigen stof op

En doorkruis het land in een Greyhound-bus

Weer een mislukte poging

Het heeft geen zin om te doen alsof

Nu ben je weer terug waar je begon

Ik zag wat er mis was, maar ik zag niet hoe

ik zag, ik zag

We zijn nu allemaal volwassen

Vandaag is je twintigste verjaardag

Alleen loop je langs de oevers van Maine

Naarmate de tijd dringt om het tweede couplet van te schrijven,

Het liefdeslied van J. Alfred Prufrock

Terwijl je weg bent, zijn we er nog steeds

Net voorbij die verre heuvels

Het kan zijn dat jij de overhand hebt

Toen je dit rustieke nooit-nooit-land verliet

En mijn ademhaling vernauwt

Ik voel de muren dichterbij komen

Zou het kunnen dat we eindelijk allemaal wat huid verliezen?