За того парня - Муслим Магомаев, Александр Лазарев, Оркестр Большого театра

Я сегодня до зари встану,

По широкому пройду полю.

Что-то с памятью моей стало,

Всё, что было не со мной, помню.

Бьют дождинки по щекам впалым;

Для вселенной двадцать лет – мало.

Даже не был я знаком с парнем,

Обещавшим: “Я вернусь, мама…”

А степная трава пахнет горечью,

Молодые ветра зелены.

Просыпаемся мы – и грохочет над полночью

То ли гроза, то ли эхо прошедшей войны.

Обещает быть весна долгой,

Ждет отборного зерна пашня.

И живу я на земле доброй

За себя и за того парня.

Я от тяжести такой горблюсь,

Но иначе жить нельзя, если

Всё зовёт меня его голос,

Всё звучит во мне его песня.

А степная трава пахнет горечью,

Молодые ветра зелены.

Просыпаемся мы – и грохочет над полночью,

То ли гроза, то ли эхо прошедшей войны.

Ik sta vandaag voor zonsopgang op

Ik zal over een breed veld lopen.

Er is iets met mijn geheugen gebeurd

Alles wat niet bij mij was, herinner ik me.

Regendruppels kloppen op ingevallen wangen;

Voor het heelal is twintig jaar niet genoeg.

Ik kende de man niet eens

Beloofd: "Ik kom terug, mam..."

En het steppegras ruikt naar bitterheid,

Jonge winden zijn groen.

We worden wakker - en rommelen om middernacht

Ofwel een onweersbui, ofwel een echo van de afgelopen oorlog.

Belooft een lange lente te worden,

Het bouwland wacht op geselecteerd graan.

En ik woon op goede aarde

Voor mezelf en voor die man.

Ik ben voorovergebogen door zo'n zwaartekracht,

Maar het is onmogelijk om anders te leven, als

Alles noemt me zijn stem,

Alles klinkt in mij zijn lied.

En het steppegras ruikt naar bitterheid,

Jonge winden zijn groen.

We worden wakker - en rommelen om middernacht,

Ofwel een onweersbui, ofwel een echo van de afgelopen oorlog.