Там где нить оборвалась - Найк Борзов

Там, где нить оборвалась,

Там, где небо серым стало,

Сквозь окна пыльный квадрат

Я смотрю на мир устало.

Не волнует, не трясёт

И ни что не беспокоит.

То, что было прежде ценным,

Ничего не стоит.

Ты снова плачешь, а мне всё равно.

Спит океан моих эмоций.

Слов больше нет и сердце молчит.

Я исчезаю с лучом зимнего солнца.

Всё растворяется как утренний туман,

Как какой-то оптический обман,

Как будто на скорости вдруг карусель сорвалась.

И исчезает всё, что связано с тобой,

Цвет твоих глаз, тембр голоса твой.

Ещё одна попытка не удалась.

Заполняет пустота помещения и души,

Режет уши тишина, воздух душит.

Опечатаны сердца, на прочь скованы цепями.

Ты ешь кожу моего лица идеальными зубами.

И снова плачешь, а мне всё равно.

Спит океан моих эмоций.

Слов больше нет и сердце молчит.

Я исчезаю в луче зимнего солнца.

Всё растворяется как утренний туман,

Как какой-то оптический обман,

Как будто на скорости вдруг карусель сорвалась.

И исчезает всё, что связано с тобой,

Цвет твоих глаз, тембр голоса твой.

Ещё одна попытка не удалась.

Waar de draad brak

Waar de lucht grijs is

Door de ramen een stoffig plein

Ik kijk vermoeid naar de wereld.

Maakt niet uit, schud niet

En niets maakt zich zorgen.

Wat ooit waardevol was

Waardeloos.

Je huilt weer, maar het kan me niet schelen.

De oceaan van mijn emoties slaapt.

Er zijn geen woorden meer en het hart zwijgt.

Ik verdwijn met een straaltje winterzon.

Alles lost op als ochtendmist

Als een soort optische illusie

Het was alsof de draaimolen plotseling op snelheid afbrak.

En alles wat met jou te maken heeft, verdwijnt,

De kleur van je ogen, de toon van je stem.

Een andere poging mislukte.

Vult de leegte van de kamer en de ziel,

Stilte snijdt in de oren, de lucht verstikt.

Harten zijn verzegeld, weggeketend.

Je eet de huid van mijn gezicht met perfecte tanden.

En je huilt weer, maar het kan me niet schelen.

De oceaan van mijn emoties slaapt.

Er zijn geen woorden meer en het hart zwijgt.

Ik verdwijn in de winterzon.

Alles lost op als ochtendmist

Als een soort optische illusie

Het was alsof de draaimolen plotseling op snelheid afbrak.

En alles wat met jou te maken heeft, verdwijnt,

De kleur van je ogen, de toon van je stem.

Een andere poging mislukte.