Love Chronicles - Al Stewart

I can remember the first girl that I did love

It was Stephanie

In kindergarten arithmetic classes she used to

Sit next to me

I’d pass her sticky sweets under the table

Where the teacher couldn’t see

Although she wouldn’t remember me now

Sometimes I wonder where she can be

I can remember the first girl I kissed

It was Christine when I was ten

I’d been told we were moving away

I thought I’d never see her again

Oh don’t forget me

I’ll be back when they let me

Before you learn how to lie when you’re leaving

Love is so much easier then

And at school would you believe three hundred boys

And no girls at all

But you’re a fool if you should leave

Just think of the joys of rugby football

And prep in the morning and Brylcreem and acne

And cross-country running to kill evil thoughts

I’m surprised that I survived

I ran ten thousand miles with my back to the wall

I can remember the first girl that I made love to

It was in a park

In the lower pleasure gardens in Bournemouth

In summer just after dark

My mind was reeling: Oh what a feeling

I missed the bus and walked twelve miles home

And it really didn’t seem far

And all through my seventeenth summer

Running together from crowds and ties

Taking our clothes off and feeling each other

With fingers and senses and mouths and eyes

Incurring the glances of old disapproval

From elderly local inhabitant’s eyes

Oh time, time we hardly even knew you

You didn’t touch us with your lies

In the halcyon days of my late adolescence

My goal seemed clearly in sight

Playing electric guitar with a beat group

We set the ballrooms alight

Camping it up for the dyed blonde receptionists

Who told us we were al-ri-yi-yight

On an ego trip for a teenage superstar

On thirty shillings a nigh-yight

And so it fell that I came up to London

To look for fortune and fame

Starry eyed in my seaside successes

And much too sure of the game

First girl I met there I thought I’d get there

But the first girl was nearly the last girl

She left my eyes in the drain

She sat on my floor in the dead of the night

Rolling a joint and looking round for a light

Her clothes were so black and her face was so white

How could I know what was right?

And I sat all huddled upon my bed

Watching her in my innocence

And it was no sense at all, but too much sense

That took me to the bridge of impotence

Oh Artaud’s anthology lay spread on the floor

And the thoughts that she gave me

I’d not met before

And stranded half hypnotised

I watched her in awe

Of everything that she stood for

And I wanted more than anything to be like her with every sense

But it was no sense at all, but too much sense

That took me to the bridge of impotence

She came over to me and kissed me in play

Taking my hand between her legs as she lay

And she looked in my eyes but I turned them away

Finding no words fit to say

And I hated myself, but could not move

Shattered in my confidence

But it was no sense at all, but too much sense

That took me to the bridge of impotence

Now the stare of the lightbulb tore holes in my brain

As she got up in the silence that hung like a stain

And I wanted to speak, or to call out her name

But how could I begin to explain?

And my prosecuting room still holds

A strand of her hair in evidence

But it was no sense at all, but too much sense

That took me to the bridge of impotence

Oh I still think about her when the night fills with rain

And speaks in its voices uneasy and vain

And I think were I maybe to find her again

Oh I’d probably see her more plain

And I should have known she was just like me

It was after all only common-sense

But it was no sense at all, but too much sense

That took me to the bridge of impotence

But it was no sense at all, but too much sense

That took me to the bridge of impotence

At first I didn’t go out much at all

I just stayed at home in my chains

Picking over the threads of my confidence

And searching for the remains

And when I couldn’t stand any more of it

Going down to a club

Mixing in with the sounds and the crowds

I let the music cover me up

And only, lonely, the harlequins and painted phonies

Pick their ways, through the haze

Of highs and lows and blues

And all that I could do was to pick my way to you

Though I didn’t tell you

You were just a thing to prove

I was hungry when found you, but I’m alright now

They sigh, they lie, the refugees and superheroes

On ice, so nice to see you, what’s your name?

And all that I could do was to say the same to you

Take you for the moment, though the moment wasn’t true

But I was hungry when I found you and I’m alright now

Though the street lamp cut through the curfew

It shed no light on our mind

It would have been so easy to love you

At any other time

Only, lonely, you came to me the night hung coldly

In your eyes, some other time I might have stayed with you

But all that I could do was to turn around to you

Thanks for what you gave me now it’s time to say «Adieu»

I was hungry when I found you but I’m alright now

Ba ba ba alright now

And so it came that I stood disillusioned

By everything I’d been told

I just didn’t believe love existed

They were all just digging for gold

Widows and bankers and typists and businessmen

Loved each other they said

But all it was though was just a manoeuvre

The quickest way into bed

And so I followed the others' example

And jumped into the melee

In the hunting grounds of Earls Court and Swiss Cottage

I did my best to get laid

Beer cans and parties, deb girls and arties

Bouncing around in the social confusion

Missing and making the grade

The very first time I must confess

I thought you’d be like all of the rest

And we’d be strangers once again

By the time we were dressed

But when you’d smoked your cigarette

And talked of some people that we’d met

I found myself asking was it set

Did you have to go yet

And so you laughed and then kissed me

And stayed for the whole weekend

Although the bed was so narrow

We had to sleep end to end

And so the weeks passed through my brain

In their dadaistic chain

I found myself seeing you again, and again and again

And all you gave you gave it free

Asking for nothing back from me

You gave yourself unselfishly as a part of me

And where I thought that just plucking

The fruits of the bed was enough

It grew to be less like fucking

And more like making love

Of all the girls I ever knew

Some loved and some denied me

And all the words I ever said

Have been no use to hide me

And all the songs I ever sung

Each one of them untied me

And all the girls I ever loved

Have left themselves inside me

Ik kan me het eerste meisje herinneren van wie ik hield

Het was Stephanie

In rekenlessen op de kleuterschool deed ze

Zit naast me

Ik zou haar plakkerige snoepjes onder de tafel doorgeven

Waar de leraar niet kon zien

Hoewel ze me nu niet meer zou herinneren

Soms vraag ik me af waar ze kan zijn

Ik herinner me het eerste meisje dat ik kuste

Het was Christine toen ik tien was

Er was mij verteld dat we zouden verhuizen

Ik dacht dat ik haar nooit meer zou zien

Oh vergeet me niet

Ik ben terug als ze me toelaten

Voordat je leert hoe je moet liegen als je weggaat

Liefde is dan zo veel gemakkelijker

En op school zou je driehonderd jongens geloven?

En helemaal geen meisjes

Maar je bent een dwaas als je zou moeten vertrekken

Denk maar aan de geneugten van rugbyvoetbal

En 's ochtends voorbereiden en Brylcreem en acne

En cross-country rennen om slechte gedachten te doden

Ik ben verrast dat ik het heb overleefd

Ik rende tienduizend mijl met mijn rug tegen de muur

Ik herinner me het eerste meisje met wie ik de liefde bedreven

Het was in een park

In de lagere lusthoven in Bournemouth

In de zomer net na het donker

Mijn geest was aan het wankelen: Oh wat een gevoel

Ik heb de bus gemist en ben twintig kilometer naar huis gelopen

En het leek echt niet ver

En heel mijn zeventiende zomer

Samen rennen van drukte en stropdassen

Onze kleren uittrekken en elkaar voelen

Met vingers en zintuigen en monden en ogen

De blikken van oude afkeuring opdoen

Van de ogen van een oudere lokale bewoner

Oh tijd, tijd dat we je nauwelijks kenden

Je hebt ons niet aangeraakt met je leugens

In de glorieuze dagen van mijn late adolescentie

Mijn doel leek duidelijk in zicht

Elektrische gitaar spelen met een beatgroep

We zetten de balzalen in brand

Kamperen voor de geverfde blonde receptionisten

Wie vertelde ons dat we al-ri-yi-yight waren?

Op een egotrip voor een tienersuperster

Op dertig shilling per nacht

En zo kwam het dat ik naar Londen kwam

Op zoek naar fortuin en roem

Met sterrenhemel in mijn successen aan zee

En veel te zeker van het spel

Het eerste meisje dat ik daar ontmoette, dacht ik dat ik daar zou komen

Maar het eerste meisje was bijna het laatste meisje

Ze liet mijn ogen in de afvoer

Ze zat in het holst van de nacht op mijn vloer

Een joint draaien en rondkijken voor een lamp

Haar kleren waren zo zwart en haar gezicht was zo wit

Hoe kon ik weten wat juist was?

En ik zat ineengedoken op mijn bed

Naar haar kijken in mijn onschuld

En het had helemaal geen zin, maar te veel zin

Dat bracht me naar de brug van onmacht

Oh Artauds bloemlezing lag uitgespreid op de vloer

En de gedachten die ze me gaf

Ik had elkaar nog niet eerder ontmoet

En strandde half gehypnotiseerd

Ik keek met ontzag naar haar

Van alles waar ze voor stond

En ik wilde meer dan wat dan ook om met alle zintuigen op haar te lijken

Maar het had helemaal geen zin, maar te veel zin

Dat bracht me naar de brug van onmacht

Ze kwam naar me toe en kuste me tijdens het spelen

Mijn hand tussen haar benen nemen terwijl ze lag

En ze keek in mijn ogen, maar ik wendde ze af

Geen woorden vinden die geschikt zijn om te zeggen

En ik haatte mezelf, maar kon me niet bewegen

Verpletterd in mijn vertrouwen

Maar het had helemaal geen zin, maar te veel zin

Dat bracht me naar de brug van onmacht

Nu scheurde de blik van de gloeilamp gaten in mijn hersenen

Toen ze opstond in de stilte die als een vlek hing

En ik wilde spreken, of haar naam roepen

Maar hoe kon ik beginnen met uitleggen?

En mijn vervolgingskamer houdt nog steeds stand

Een pluk haar als bewijs

Maar het had helemaal geen zin, maar te veel zin

Dat bracht me naar de brug van onmacht

Oh, ik denk nog steeds aan haar als de nacht zich vult met regen

En spreekt in zijn stem ongemakkelijk en ijdel

En ik denk dat ik haar misschien weer zou vinden

Oh, ik zou haar waarschijnlijk duidelijker zien

En ik had moeten weten dat ze net als ik was

Het was tenslotte maar gezond verstand

Maar het had helemaal geen zin, maar te veel zin

Dat bracht me naar de brug van onmacht

Maar het had helemaal geen zin, maar te veel zin

Dat bracht me naar de brug van onmacht

In het begin ging ik niet veel uit

Ik bleef gewoon thuis in mijn kettingen

De draad van mijn vertrouwen doorhakken

En op zoek naar de overblijfselen

En toen ik er niet meer tegen kon

Naar een club gaan

Me mengen met de geluiden en de drukte

Ik laat me door de muziek bedekken

En alleen, eenzaam, de harlekijnen en beschilderde neppers

Kies hun wegen, door de nevel

Van hoogte- en dieptepunten en blues

En het enige dat ik kon doen, was mijn weg naar jou kiezen

Hoewel ik het je niet heb verteld

Je was gewoon iets om te bewijzen

Ik had honger toen ik je vond, maar nu gaat het goed

Ze zuchten, ze liegen, de vluchtelingen en superhelden

Op het ijs, zo leuk je te zien, wat is je naam?

En het enige dat ik kon doen, was hetzelfde tegen jou zeggen

Neem je voor het moment, hoewel het moment niet waar was

Maar ik had honger toen ik je vond en nu gaat het goed

Hoewel de straatlantaarn door de avondklok sneed

Het werpt geen licht op onze geest

Het zou zo gemakkelijk zijn geweest om van je te houden

Op elk ander moment

Alleen, eenzaam, je kwam naar me toe terwijl de nacht koud hing

In je ogen was ik misschien een andere keer bij je gebleven

Maar het enige dat ik kon doen, was me naar jou omdraaien

Bedankt voor wat je me gaf, nu is het tijd om 'Adieu' te zeggen

Ik had honger toen ik je vond, maar nu gaat het goed

Ba ba ba oke nu

En zo kwam het dat ik gedesillusioneerd stond

Door alles wat me is verteld

Ik geloofde gewoon niet dat liefde bestond

Ze waren allemaal gewoon aan het graven naar goud

Weduwen en bankiers en typisten en zakenlieden

Hielden van elkaar zeiden ze

Maar het was alleen maar een manoeuvre

De snelste weg naar bed

En dus volgde ik het voorbeeld van de anderen

En sprong in de melee

In het jachtgebied van Earls Court en Swiss Cottage

Ik heb mijn best gedaan om seks te hebben

Bierblikjes en feestjes, debgirls en arties

Stuiteren in de sociale verwarring

Missen en het halen van het cijfer

De allereerste keer dat ik moet bekennen

Ik dacht dat je net als de rest zou zijn

En we zouden weer vreemden zijn

Tegen de tijd dat we ons aankleedden

Maar toen je je sigaret had gerookt

En sprak over een aantal mensen die we hadden ontmoet

Ik merkte dat ik me afvroeg of het was ingesteld?

Moest je nog gaan?

En dus lachte je en kuste je me

En het hele weekend gebleven

Hoewel het bed zo smal was

We moesten van begin tot eind slapen

En zo gingen de weken door mijn brein

In hun dadaïstische keten

Ik merkte dat ik je weer zag, en opnieuw en opnieuw

En alles wat je gaf, gaf je gratis

Vraagt ​​niets terug van mij

Je gaf jezelf onzelfzuchtig als een deel van mij

En waar ik dacht dat gewoon plukken

De vruchten van het bed waren genoeg

Het werd minder als neuken

En meer als vrijen

Van alle meisjes die ik ooit heb gekend

Sommigen hielden van me en sommigen ontkenden me

En alle woorden die ik ooit heb gezegd

Het heeft geen zin om me te verbergen

En alle liedjes die ik ooit heb gezongen

Elk van hen maakte me los

En alle meisjes van wie ik ooit heb gehouden

Hebben zichzelf in mij achtergelaten