Chere véronique - Michel Polnareff

Chère Véronique, quand tu vas me lire

Chère Véronique, ne te moque pas

Chère Véronique, je voudrais te dire

Mais je n’ose pas

Chère Véronique, si nos deux familles

Etaient brouillées à mort autrefois

Du mur voisin, au travers des grilles

Moi, je rêve de toi

Et perché dans les banches

Du grand magnolia dominant le parc

J’ai passé l'été à te guetter

Chère Véronique, quand tu vas me lire

Chère Véronique, ne te moque pas

Chère Véronique, je voudrais te dire

Mais je n’ose pas

La nuit de la Saint-Jean

L’orage m'étouffait

Je cherchais le frais sous la véranda

Quand quelqu’un chanta

Chère Véronique, ta voix trouble et tendre

Cette nuit-là chantait ma chanson

Et j’ai perdu la tête à l’entendre

J’ai fui la maison

Depuis on me surveille, mais

Dans mon sommeil

J’effleure tes doigts, tes cheveux défaits

Tes yeux d’un bleuet

Chère Véronique, la nuit je délire

Et le matin t’arrache à mes bras

Chère Véronique, quand tu vas me lire

Ne te moque pas

Au petit jour, demain

Je pars pour longtemps

On m’envoie très loin

Moins pour travailler

Que pour t’oublier

Chère Véronique, quand tu vas me lire

Chère Véronique, ne te moque pas

Chère Véronique, je voudrais te dire

Mais je n’ose pas

Chère Véronique, jamais ne va lire

La pauvre lettre de son amoureux

Chère Véronique, car je la déchire

Et la jette au feu, et je la jette au feu, et je la jette au feu.

Beste Véronique, als je me leest

Beste Veronique, niet lachen

Beste Véronique, ik wil je graag vertellen

Maar ik durf niet

Beste Véronique, als onze twee families

Werd een keer doodgegooid

Van de nabijgelegen muur, door de leuningen

Ik, ik droom van jou

En neergestreken in de bekisting

Hoge magnolia torent hoog boven het park uit

Ik heb de zomer naar je gekeken

Beste Véronique, als je me leest

Beste Veronique, niet lachen

Beste Véronique, ik wil je graag vertellen

Maar ik durf niet

Sint-Jansnacht

De storm verstikte me

Ik was op zoek naar de verkoeling onder de veranda

Wanneer iemand zong

Beste Véronique, je verontruste en tedere stem

Die nacht zong mijn lied

En ik verloor mijn verstand toen ik het hoorde

Ik ben van huis weggelopen

Sindsdien word ik in de gaten gehouden, maar

In mijn slaap

Ik poets je vingers, je losgemaakte haar

Je korenbloemogen

Beste Véronique, 's nachts ben ik uitzinnig

En de ochtend trekt je uit mijn armen

Beste Véronique, als je me leest

Lach niet

Bij het aanbreken van de dag, morgen

Ik ga voor een lange tijd weg

Ze sturen me heel ver

Minder aan het werk

alleen om jou te vergeten

Beste Véronique, als je me leest

Beste Veronique, niet lachen

Beste Véronique, ik wil je graag vertellen

Maar ik durf niet

Beste Véronique, ga nooit lezen

De arme brief van haar minnaar

Lieve Véronique, want ik scheur haar uit elkaar

En gooi het in het vuur, en ik gooi het in het vuur, en ik gooi het in het vuur.