A Sob Story - Renaldo & The Loaf

He gets around in a wheelchair

Sometimes I push to show I care

(Sobbing)

Sometimes he sighs and sheds a tear

He looks at me, eyes filled with fear

(Sobbing)

He takes a box of dominoes

Upon his lap each place he goes

(Sobbing)

Somehow he laughs and I can see

That he hates soap, as much as me

That he hates soap, as much as me

That he hates soap, as much as me

«Dominoes no longer excite me, nasty black objects.

What I need is tragic in

the extreme.

However, you know, I’m better off in my wheelchair.

It has been rather noisy lately, but I can’t protest.

Because cleanliness is

next to Godliness, and soap is not God.

He now ignores me, something to do with

my reticence, no doubt.

No matter, the hums do not intrude, nor the squeaky

wheels.

Though the thought of soap still angers me, one thing’s for sure,

I’ll never complain.

Except of the chemist, who tantalized me with good reason.

Say no more!

I really have flipped, and with just enough room to maintain an

iota of sanity.»

Hij verplaatst zich in een rolstoel

Soms druk ik om te laten zien dat het me iets kan schelen

(Snikken)

Soms zucht hij en laat hij een traan

Hij kijkt me aan, ogen vol angst

(Snikken)

Hij neemt een doos dominostenen

Op zijn schoot elke plaats waar hij gaat

(Snikken)

Op de een of andere manier lacht hij en ik kan zien

Dat hij net zoveel van zeep houdt als ik

Dat hij net zoveel van zeep houdt als ik

Dat hij net zoveel van zeep houdt als ik

«Domino's winden me niet meer op, vervelende zwarte voorwerpen.

Wat ik nodig heb, is tragisch in

het uiterste.

Maar weet je, ik ben beter af in mijn rolstoel.

Het is de laatste tijd nogal luidruchtig, maar ik kan niet protesteren.

Omdat reinheid is

naast goddelijkheid, en zeep is niet God.

Hij negeert me nu, iets wat te maken heeft met

mijn terughoudendheid, ongetwijfeld.

Het maakt niet uit, het gezoem dringt niet binnen, noch het piepende

wielen.

Hoewel de gedachte aan zeep me nog steeds boos maakt, is één ding zeker:

Ik zal nooit klagen.

Behalve de chemicus, die me niet voor niets prikkelde.

Zeg niets meer!

Ik ben echt omgedraaid, en met net genoeg ruimte om een

iota van gezond verstand.»