Ow! Stew the Red Shoe - Renaldo & The Loaf

He knew it by heart and so did I

He said as we rode down the road

Without letting go of the boat he held

That hopped and croaked, like a toad

We didn’t progress all that fast

For his back was glued to a wall

But he spoke of the life of one Joe Breem

Who met his death in the fall…

One Joe Breem or Breen, the son of a lighthouse keeper, a strong,

muscular lad of 15, who swam for miles in the night, a knife between his teeth,

after a shark, out of sheer heroism

We stopped and I held the goat by the horn

He opened his mouth as to speak

But all that I heard was a kind of rattle

He must have been incredibly weak

His silence seemed most natural to me

As we stood and then admired the view

Of the first bats that flew out of the night

Though there returned but a few

Hij kende het uit zijn hoofd en ik ook

Hij zei terwijl we over de weg reden:

Zonder de boot los te laten die hij vasthield

Dat huppelde en kwakende, als een pad

We gingen niet zo snel vooruit

Want zijn rug zat vastgelijmd aan een muur

Maar hij sprak over het leven van ene Joe Breem

Wie ontmoette zijn dood in de herfst...

Ene Joe Breem of Breen, de zoon van een vuurtorenwachter, een sterke,

gespierde jongen van 15, die kilometers in de nacht zwom, een mes tussen zijn tanden,

na een haai, uit pure heldenmoed

We stopten en ik hield de geit bij de hoorn

Hij opende zijn mond om te spreken

Maar alles wat ik hoorde was een soort ratel

Hij moet ongelooflijk zwak zijn geweest

Zijn stilzwijgen leek me het meest natuurlijk

Terwijl we stonden en toen het uitzicht bewonderden

Van de eerste vleermuizen die uit de nacht vlogen

Hoewel er maar een paar terugkwamen