La casa d'Irène - Sacha Distel

Ici, les jours sont gris

Gris comme les chemins déserts

D’un pays sans âme et sans soleil

La Casa d’Irène

On chante et on crie

Y a des gens qui viennent

Et y a des gens qui rient

La Casa d’Irène

On boit du bon vin

La Casa d’Irène

On ne pense plus à rien

Sans toi, que puis-je faire?

Et comment vivre sans toi?

Chez nous, la maison n’est que pierres

Et les murs vides me semblent hérissés de morceaux de verre

Chez Irène, il y a une fille qui te ressemble

Quand j’y vais, elle vient vers moi

Elle me prend la main, elle m’entraîne en silence

Et elle me garde jusqu’au matin

Sans toi, que puis-je faire?

Je suis perdu, seul, sans toi

Ici, j’ai peur de rester seul

Seul avec nos souvenirs

Seul avec ma peine

Alors, je vais chez Irène

La Casa d’Irène

L Casa d’Irène

On boit du bon vin

L Casa d’Irène

On ne pense plus à rien

La la la la la…

Hier zijn de dagen grijs

Grijs als verlaten wegen

Van een zielloos en zonloos land

Casa d'Irene

We zingen en we schreeuwen

Er komen mensen

En er zijn mensen die lachen

Casa d'Irene

Wij drinken goede wijn

Casa d'Irene

We denken nergens meer aan

Wat kan ik doen zonder jou?

En hoe te leven zonder jou?

Bij ons is het huis alleen maar stenen

En de lege muren lijken mij vol met stukjes glas

Bij Irene is een meisje dat op jou lijkt

Als ik daarheen ga, komt ze naar mij

Ze pakt mijn hand, ze leidt me in stilte

En ze houdt me tot de ochtend

Wat kan ik doen zonder jou?

Ik ben verloren, alleen, zonder jou

Hier ben ik bang om alleen gelaten te worden

Alleen met onze herinneringen

Alleen met mijn pijn

Dus ik ga naar Irene

Casa d'Irene

Het Casa d'Irene

Wij drinken goede wijn

Het Casa d'Irene

We denken nergens meer aan

La la la la la…