бензол - Диана Арбенина

На бензиновых колесах времени

На бензиновых колесах времени

В радужку переливаюсь радугой

Я ломаю грусть и сожаления

Выгрызаю, перепонки падали.

Путь иначе невозможен — сложно

Все как есть, уже не будет детства —

Вседозволенного, босоногого.

Яблочного воровства соседского.

Только сны меня манят истомою,

Все получит узнаванье нежное.

Лед к щекам — под сердцем спит искомое,

Перепачканное, безмятежное.

И я плечи, полагая крыльями,

Распускаю и без тела тяжести

Поднимаюсь и парю над спящею,

Над собою, над вчерашнею.

Припев:

Не догнать самого себя.

И зимой не родиться уже.

Но, сколько живу, буду перегонять,

Плясать, кувыркаться на остром ноже.

Отец, не сердись!

Мама, прости!

Я самый счастливый, живущий на свете,

Спасибо!

Спасибо!

И сиренью цепенеют сумерки,

И крадутся тайны зачаровано.

И я жду нетерпеливо сильного,

Черноглазого, светлоголового.

И боюсь, что сердце остановиться,

Напоследок обламает ребра мне.

Я уже по-стариковски шаркаю,

Осторожничаю от весны к весне.

Только чую — прыть не обмануть.

Только чую, что не одурачить мне

Свою душу, не сварить на медленном

Для бульонов и для постных каш огне.

Я мгновенно обдираю датчики,

Чтобы пульс не стал добычей тех, кто рад

Уложить меня в кровать дубовую

И на веки мне насыпать виноград.

Что за шалость — ползать, если суждено

В такой шаг шагать, чтобы платья рвали швы?

Что за роскошь свою силу смачно красть,

И топить ее в снегах, где все мертвы?

Кто придумал после каяться стихом —

Отбивную жарить из души.

Кто мне жить спокойно не дает?

Кто плюет мне в ухо: ты пиши, пиши!

Op de benzinewielen van de tijd

Op de benzinewielen van de tijd

In de iris glinster ik met een regenboog

Ik breek verdriet en spijt

Ik knaag, de vliezen vielen.

Het pad is anders onmogelijk - moeilijk

Alles is zoals het is, er zal geen kindertijd meer zijn -

Toegeeflijk, op blote voeten.

Appeldiefstal van de buurman.

Alleen dromen wenken me met loomheid,

Alles krijgt een zachte erkenning.

IJs op de wangen - onder het hart de gewenste slaap,

Vuil, sereen.

En ik schouders, gelovige vleugels,

Ik los op zonder zwaartekracht

Ik sta op en zweef boven de slapende,

Over mezelf, over gisteren.

Refrein:

Haal jezelf niet in.

En niet om in de winter geboren te worden.

Maar zolang ik leef, zal ik distilleren,

Dansen, salto's maken op een scherp mes.

Vader, wees niet boos!

Mam, het spijt me!

Ik ben de gelukkigste ter wereld,

Dank u!

Dank u!

En lila schemering bevriest,

En de geheimen zijn betoverd.

En ik wacht ongeduldig op de sterke,

Zwartogig, licht in het hoofd.

En ik ben bang dat mijn hart zal stoppen

Breekt eindelijk mijn ribben.

Ik schuifel al als een oude man,

Ik ben voorzichtig van de lente tot de lente.

Ik heb gewoon het gevoel dat snelheid niet te bedriegen is.

Ik heb alleen het gevoel dat ik niet voor de gek kan worden gehouden

Je ziel, kook niet langzaam

Voor bouillons en voor magere granen in brand.

Ik trek onmiddellijk de sensoren los,

Zodat de pols niet de prooi wordt van degenen die gelukkig zijn

Leg me in een eiken bed

En giet druiven op mijn oogleden.

Wat een grap - kruipen als het zo bedoeld is

Om in zo'n stap te lopen dat de jurken de naden zouden scheuren?

Wat een luxe om je kracht te stelen,

En haar verdrinken in de sneeuw, waar iedereen dood is?

Wie bedacht na berouw vers -

Bak de karbonade uit de ziel.

Wie laat me niet in vrede leven?

Wie spuugt in mijn oor: je schrijft, schrijft!