Mi Reino, El Olvido - Opera Magna

Fui la tragedia que narran los versos

De un mundo agotado que llega a su fin

Fui la promesa que nace de un beso

Y el viento la arrastra a morir

Fui la leyenda enterrada en el tiempo

La voz de aquel sueño qu no se cumplió

Fui la razón que entorpece la vida

La vida sin una razón

Aún llevo grabado en mi corazón

Un cuento olvidado que nadie escuchó

Si ayer fuiste llanto, hoy serás canción

En labios sellados por esta cruel maldición

Mi reino es el olvido

Mi dios es la soledad

Noches perpetuas que no acabarán

Días sin luz inmersos en la fría oscuridad

Dejando escapar mil lagrimas

Fui la locura que engaña a tu alma

Atrapé a la tormenta y ala tempestad

Fui la prisión de mis propias pasiones

El miedo a perder y a ganar

Aún llevo en mi pecho clavada una flor

De amargas espinas y triste color

Si el tiempo me alcanza podré olvidar

La eterna condena que esperará al final

Mi reino es el olvido

Mi dios es la soledad

Noches perpetuas que no acabarán

Días sin luz inmersos en la fría oscuridad

Sentenciado a recordar

Que no habrá penitencia jamás

Al pecado de amar

Mi reino es el olvido…

Mi reino es el olvido

Mi dios es la soledad

Noches perpetuas que no acabarán

Días sin luz inmersos en la fría oscuridad

Sentenciado a recordar

Que no habrá penitencia jamás

Ni piedad al amar

Ik was de tragedie die de verzen vertellen

Van een uitgeputte wereld die tot een einde komt

Ik was de belofte die is geboren uit een kus

En de wind sleept haar om te sterven

Ik was de legende begraven in de tijd

De stem van die droom die niet uitkwam

Ik was de reden die het leven belemmert

leven zonder reden

Ik heb nog steeds in mijn hart gegrift

Een vergeten verhaal dat niemand heeft gehoord

Als je gisteren huilde, ben je vandaag een lied

Op lippen verzegeld door deze wrede vloek

mijn koninkrijk is vergetelheid

mijn god is eenzaamheid

Eeuwigdurende nachten die niet zullen eindigen

Dagen zonder licht ondergedompeld in de koude duisternis

Duizend tranen laten stromen

Ik was de waanzin die je ziel bedriegt

Ik ving de storm en de storm

Ik was de gevangenis van mijn eigen passies

De angst om te verliezen en te winnen

Ik heb nog steeds een bloem aan mijn borst genageld

Van bittere doornen en droevige kleuren

Als de tijd me bereikt, zal ik het kunnen vergeten

De eeuwige verdoemenis die aan het einde zal wachten

mijn koninkrijk is vergetelheid

mijn god is eenzaamheid

Eeuwigdurende nachten die niet zullen eindigen

Dagen zonder licht ondergedompeld in de koude duisternis

veroordeeld om te onthouden

Dat er nooit boete zal zijn

tot de zonde van liefhebben

Mijn koninkrijk is vergetelheid...

mijn koninkrijk is vergetelheid

mijn god is eenzaamheid

Eeuwigdurende nachten die niet zullen eindigen

Dagen zonder licht ondergedompeld in de koude duisternis

veroordeeld om te onthouden

Dat er nooit boete zal zijn

Geen genade bij liefde