Edgar Allan Poe - Opera Magna

Si pudiera recordar

Tantas noches que velé,

Volvería para huir del desierto.

Si pudiera recordar

Cuántas veces lo soñé,

Dormiría entre los brazos del mal.

Una vida que olvidar,

Mil reproches por hacer.

El alcohol me devolvía la calma.

Una muerte que esperar

Me sedujo sin querer.

El infierno se ocupó de mi alma.

Si pudiera recordar

Las huellas de aquellos que escuché,

Volvería a renacer envuelvo en un llanto.

Volveré en cada tempestad.

Una luz se fundió con mi alma

Y busqué la manera de escapar.

Viviré, oculto en el renglón

Que desvele la sangre que hiela tu piel,

Quiebre los sueños que te hacen vivir.

Tiemblan las manos,

Se encienden los versos

Y nunca se aleja de ti.

Si quisiera imaginar una vida sin final,

Andaría entre figuras de acero.

Si volviera a contemplar

Una sombra al despertar,

Soñaría con fundirme en el tiempo.

Si pudiera recordar

Las huellas de aquellos que escuché,

Volvería a renacer

Envuelto en un llanto.

Volveré en cada tempestad.

Una luz se fundió con mi alma

Y busqué la manera de escapar.

Viviré ocultó en el renglón

Que desvele la sangre que hiela tu piel,

Quiebre los sueños que te hacen vivir.

Tiemblan las manos,

Se encienden los versos

Y nunca se aleja de ti…

…y nunca más.

Nom possumus

Recusare

Quim alii

A nobis

Quin alii

A nobis

Nobis dessentiant

La soledad hace estallar

El miedo a la verdad.

Te hace mentir, negar la realidad.

La tentación te atrapará,

Con una sola voluntad:

Hacer de ti un muñeco más

Que juegue, se pierda en el silencio,

Y robar… sus…sueños.

Un poema que acabar,

Entre sueños de papel.

Hoy la muerte ha sonreído a mi espalda.

Una sombra que ocultar,

Vuelve donde te encontré

Al averno del que nunca saldrás.

Si pudiera recordar

Las huellas de aquellos que escuché,

Volvería a renacer envuelto en una llanto.

Volveré en cada tempestad.

Una luz se fundió con mi alma

Y busqué la manera de escapar.

Viviré oculto en el renglón

Que desvele la sangre que hiela tu piel,

Quiebre los sueños que te hacen vivir.

Tiemblan las manos,

Se encienden los versos

Y nunca se aleja de ti…

…y nunca más.

als ik me kon herinneren

Zoveel nachten dat ik keek,

Ik zou terugkeren om de woestijn te ontvluchten.

als ik me kon herinneren

Hoe vaak heb ik gedroomd?

Ik zou slapen in de armen van het kwaad.

Een leven om te vergeten

Duizend verwijten te maken.

De alcohol herstelde mijn rust.

Een dood om te wachten

Hij heeft me per ongeluk verleid.

De hel zorgde voor mijn ziel.

als ik me kon herinneren

De sporen van degenen die ik hoorde,

Ik zou herboren worden, gehuld in tranen.

Ik zal terugkeren in elke storm.

Een licht versmolten met mijn ziel

En ik zocht een manier om te ontsnappen.

Ik zal leven, verborgen in de lijn

Dat onthult het bloed dat je huid bevriest,

Breek de dromen die je laten leven.

handen trillen,

de verzen lichten op

En het gaat nooit van je af.

Als ik me een leven zonder einde wilde voorstellen,

Ik zou tussen stalen figuren lopen.

Als ik nog eens zou nadenken

Een schaduw bij het ontwaken,

Ik zou ervan dromen om in de tijd te smelten.

als ik me kon herinneren

De sporen van degenen die ik hoorde,

ik zou herboren worden

Verpakt in tranen.

Ik zal terugkeren in elke storm.

Een licht versmolten met mijn ziel

En ik zocht een manier om te ontsnappen.

Ik zal verborgen in de rij leven

Dat onthult het bloed dat je huid bevriest,

Breek de dromen die je laten leven.

handen trillen,

de verzen lichten op

En hij loopt nooit van je weg...

…en nooit meer.

opossumus

ik zal terugnemen

Quim daar

een nobis

wie daar

een nobis

Nobis desentiënt

eenzaamheid laat je ontploffen

De angst voor de waarheid.

Het laat je liegen, de realiteit ontkennen.

Verleiding zal je pakken

Met één testament:

Maak je een andere pop

Laat hem spelen, verdwaal in stilte,

En stelen... hun... dromen.

Een gedicht om af te sluiten

Tussen dromen van papier.

Vandaag lachte de dood in mijn rug.

Een schaduw om te verbergen

ga terug waar ik je vond

In godsnaam kom je er nooit meer uit.

als ik me kon herinneren

De sporen van degenen die ik hoorde,

Ik zou herboren worden, gehuld in tranen.

Ik zal terugkeren in elke storm.

Een licht versmolten met mijn ziel

En ik zocht een manier om te ontsnappen.

Ik zal verborgen in de rij leven

Dat onthult het bloed dat je huid bevriest,

Breek de dromen die je laten leven.

handen trillen,

de verzen lichten op

En hij loopt nooit van je weg...

…en nooit meer.