Море - ДМЦ

Босиком по желтому песку бредут облака вдоль линии берега.

Нас с тобой девятою волной накрыло, а ты мне не верила...

Нас с тобой забыли где-то там – за горизонтом в пыльных городах.

Мы с тобой сошли с ума, разрушив все мосты в пух и прах...

Нам с тобой забыли позвонить, а мы бы не смогли ответить!

Мы с тобой сменили шум метро на этот прибой, что подарил нам ветер!

А вокруг нет никого, лишь звёзды в небе ярко светят.

Мы с тобой сошли с ума, забыв о том, что мы давным-давно не дети...

Мы с тобой бежали от тоски подальше от холодов.

Здесь тепло, не давит на виски скрип рельс и шум поездов...

Мы с тобой оставили там все, что можно было отдать,

Но, увы, от себя не убежишь... И, к счастью, от меня тебе не убежать!

Op blote voeten op het gele zand dwalen wolken langs de kustlijn.

Jij en ik werden gedekt door de negende golf, en je geloofde me niet ...

Jij en ik zijn ergens vergeten - achter de horizon in stoffige steden.

Jij en ik werden gek, en vernietigden alle bruggen aan gruzelementen...

Ze vergaten ons met u te bellen, en we hadden niet kunnen opnemen!

Jij en ik veranderden het geluid van de metro in deze branding die de wind ons gaf!

En er is niemand in de buurt, alleen de sterren aan de hemel schijnen helder.

Jij en ik werden gek en vergaten dat we al heel lang geen kinderen meer zijn ...

Jij en ik vluchtten voor melancholie weg van de kou.

Het is hier warm, het kraken van de rails en het geluid van treinen drukken niet op de whisky...

Jij en ik lieten daar alles achter wat gegeven kon worden,

Maar helaas, je kunt niet voor jezelf weglopen... En gelukkig kun je niet voor mij weglopen!