Les blès - Jacques Brel

Donne-moi la main

Le soleil apparut

Il nous faut prendre le chemin

Le temps des moissons est venu

Le blé nous a trop attendu

Et nous attendons trop de pain

Ta main sur mon bras

Pleine de douceur

Bien gentiment demandera

De vouloir épargné les fleurs

D’un fossé, les évitera

Pour éviter que tu ne pleures

Les blés sont pour la faucille

Les soleils pour l’horizon

Les garçons sont pour les filles

Et les filles pour les garçons

Donne-moi tes yeux

Le soleil est chaud

Et dans ton regard lumineux

Il a fait jaillir les jets d’eau

Qui mieux qu’un geste, mieux qu’un mot

Rafraîchiront ton amoureux

Penchée vers le sol

Tu gerbes le blé

Et si parfois ton jupon vole

Pardonne-moi de regarder

Les trésors que vient dévoiler

Pour mon plaisir, le vent frivole

Donne-moi ton cœur

Le soleil fatigué

S’en est allé chanter ailleurs

La chanson des blés moissonnés

Venu est le temps de s’aimer

Il nous faut glaner le bonheur

Écrasé d’amour, ébloui de joie

Je saluerai la fin du jour

En te serrant tout contre moi

Et tu combleras mon émoi

En me disant que pour toujours

Geef mij je hand

De zon kwam op

We moeten het pad nemen

De oogsttijd is aangebroken

De tarwe heeft te lang op ons gewacht

En we verwachten teveel brood

Jouw hand op mijn arm

Vol zoetheid

Zal het heel vriendelijk vragen

Van het willen sparen van de bloemen

Uit een greppel, zal ze ontwijken

Om te voorkomen dat je gaat huilen

De tarwe is voor de sikkel

De zonnen voor de horizon

jongens zijn voor meisjes

En de meisjes voor de jongens

geef me je ogen

De zon is heet

En in je heldere ogen

Hij spoot de waterstralen

Wie is er beter dan een gebaar, beter dan een woord?

Zal je geliefde opfrissen

naar beneden leunen

Je scheert de tarwe

En als je petticoat soms vliegt

Vergeef me voor het zoeken

De schatten die komen onthullen

Voor mijn plezier, de frivole wind

Geef me je hart

De vermoeide zon

ging ergens anders zingen

Het lied van de geoogste tarwe

Het is tijd om van elkaar te houden

We moeten geluk vergaren

Verpletterd met liefde, verblind van vreugde

Ik zal het einde van de dag begroeten

Je dicht bij me houden

En je zult mijn opwinding vullen

Dat zeg ik mezelf voor altijd