Генералы (песчаных карьеров) - Несчастный Случай

Я начал жизнь в трущобах городских

И добрых слов я не слыхал.

Когда ласкали вы детей своих,

Я есть просил, я замерзал.

Вы, увидав меня, не прячьте взгляд

Ведь я ни в чем, ни в чем не виноват.

За что вы бросили меня?

За что!

Где мой очаг, где мой ночлег?

Не признаете вы мое родство,

А я ваш брат, я человек.

Вы вечно молитесь своим богам,

И ваши боги все прощают вам.

Край небоскребов и роскошных вилл,

Из окон бьет слепящий свет.

О если б мне хоть раз набраться сил,

Вы дали б мне за все ответ.

Откройте двери, люди, я ваш брат

Ведь я ни в чем, ни в чем не виноват.

Вы знали ласки матерей родных,

А я не знал и лишь во сне

В моих мечтаниях детских, золотых

Мать иногда являлась мне.

О, мама!

Если бы найти тебя,

Была б не так горька моя судьба.

Ik begon mijn leven in de sloppenwijken van de stad

En ik heb geen vriendelijke woorden gehoord.

Toen je je kinderen streelde,

Ik vroeg om eten, ik bevroor.

Als je me ziet, verberg je ogen dan niet

Ik ben tenslotte nergens schuldig aan.

Waarom heb jij mij verlaten?

Waarvoor!

Waar is mijn haard, waar is mijn onderdak voor de nacht?

Je herkent mijn relatie niet,

En ik ben je broer, ik ben een man.

Je bidt voor altijd tot je goden

En je goden vergeven je alles.

Land van wolkenkrabbers en luxueuze villa's,

Verblindend licht komt uit de ramen.

Oh, als ik maar een keer aan kracht kon winnen,

Je zou me overal een antwoord op geven.

Open de deuren mensen, ik ben je broer

Ik ben tenslotte nergens schuldig aan.

Je kende de liefkozingen van moeders van familieleden,

En ik wist het niet, en alleen in een droom

In mijn kinderdromen, gouden

Mijn moeder verscheen soms aan mij.

Oh mama!

Als ik je kon vinden

Mijn lot zou niet zo bitter zijn.