20 и 6 - Разные Люди

Моя спина говорит мне о том, что утром выпадет снег.

И что мои двадцать и шесть это вовсе не дом

Я не оставил себя на потом, и мне странно об этом жалеть.

Но когда утром выпадет снег, смогу ли я об этом не спеть.

И эта странная жизнь музыканта, которым по сути я не был.

И это время, как субдоминанта повисшая в пасмурном небе.

И я проснусь со съехавшей крышей и странным желанием смерти.

И если я скажу, что хочу умереть, то вы мне, конечно, не верьте.

И все выльется в глупую шутку, как в стаканы боржом.

И мы выпьем еще по стакану, оставив кучу следов.

И уйдем, издеваясь над собственной жизнью, считая последнюю медь.

И однажды в каком-то задрипанном городе мне вдруг расхочется петь.

Я брошу думать о том, чем был для меня рок-н-ролл,

Ведь мои двадцать и шесть это все-таки дом.

И я выжил, не знаю зачем, ведь не угнаться и не стоять.

Я впервые всерьез пожалею о том, что я не умею летать.

Mijn rug zegt me dat het morgenochtend gaat sneeuwen.

En dat mijn zesentwintig helemaal geen huis is

Ik heb mezelf niet voor later achtergelaten, en het is vreemd dat ik er spijt van heb.

Maar als het 's morgens sneeuwt, zal ik er dan niet over kunnen zingen.

En dit vreemde leven van een muzikant, wat ik eigenlijk niet was.

En dit is de tijd, als een subdominant die in de bewolkte hemel hangt.

En ik zal wakker worden met een kapot dak en een vreemde doodswens.

En als ik zeg dat ik dood wil, dan geloof je me natuurlijk niet.

En alles zal veranderen in een stomme grap, zoals in een Borzh-bril.

En we drinken elk nog een glas en laten een hoop sporen achter.

En we zullen vertrekken, onze eigen levens bespotten, het laatste koper tellen.

En op een dag, in een armoedige stad, word ik het zingen ineens beu.

Ik zal stoppen met denken aan wat rock-'n-roll voor mij was

Mijn zesentwintig is tenslotte nog steeds een huis.

En ik heb het overleefd, ik weet niet waarom, want ik kan het niet bijhouden en niet opstaan.

Voor de eerste keer zal ik serieus spijt hebben dat ik niet kan vliegen.