Minha fé - Zélia Duncan

Me pergunto

Onde é que foi parar

A minha fé, a fé, a fé

Voltou pra casa a pé

E ainda não chegou

Espero na janela

Tento não me preocupar

Com ela

Mas a fé

Sabe como é que é?

Acredita em qualquer um

Tudo pra ela é comum

Tudo com ela é viável

E eu aqui um tanto instável

Meio no claro

Meio no escuro

Enquanto procuro acreditar

Na leveza

Na cidade

Na beleza que me invade

Na bondade dos automóveis

Enquanto imóveis

Em suas garagens

Me pergunto

Onde é que foi parar

A minha fé, a fé, a fé

Nos tratados

Nas palavras

Nos portões da tua casa

Nos transportes colectivos

Na pureza das torcidas

Gritando seus adjetivos

Me quebro

Tropeço no escuro

E ainda procuro

A minha fé

ik vraag me af

waar is het geëindigd

Mijn geloof, geloof, geloof

te voet naar huis gekomen

En hij is nog niet aangekomen

Ik wacht in het raam

Ik probeer me geen zorgen te maken

Met haar

maar geloof

Weet je hoe het zit?

Geloof in iedereen

Alles voor haar is gewoon

Alles met haar is levensvatbaar

En ik ben hier een beetje onstabiel

de helft duidelijk

Midden in het donker

Terwijl ik probeer te geloven

in de lichtheid

In de stad

In de schoonheid die me binnenvalt

In de vriendelijkheid van auto's

terwijl onroerend goed

In uw garages

ik vraag me af

waar is het geëindigd

Mijn geloof, geloof, geloof

in de verdragen

in de woorden

Aan de poorten van je huis

in het openbaar vervoer

In de puurheid van de wendingen

Je bijvoeglijke naamwoorden schreeuwen

ik breek

Ik struikel in het donker

En ik ben nog steeds op zoek

mijn geloof