Nightmare - Zach Callison

He hasn’t been himself for quite a while

He won’t crack a smile

Prosecutor in his own trial

As the floor below him becomes so fertile

By his very own vile nile in exile source

But the pitter patter of his tears

On the bathroom tile

All his friends are dead

Heh, hold your dread

Not in the literal sense

He’s just incensed

By his own dense

Defense of the friends

That pretend to care at his expense

Until he’s dispensed

But that’s just his two cents

In case you were on the fence

All option exhausted

So he writes poetry like Nas did

Just face it you lost kid

Just close the garage door

And let your face get exhausted

Like your playing in boss

You’re nothing more than your feelings

From your floor to your ceilings

And out through your bloodshot ocular faucets

Boy versus brain

White noise versus the sane

Always versus the same

Cries for help exclaim

That he’s beyond repair

He’ll swear

He’ll despair

He’ll stare

Straight ahead in the mirror

At the source of his waking nightmare

(Are you writin' this down Christie? Yeah)

Most can’t sleep at night

They see the faces they missed

Try as he might somethings amiss

He can only see his

Fake plastic smile

The only problem with diplomacy is

The more he lies about happiness

The more lonely he gets

He’s standing on a bluff

Overlooking the city

The city’s biggest bluff

Is making itself look so pretty

He tells himself to be tough

Isolated and gritty

But gritty’s kinda hard

When his brain’s run by committee

He remembers too vivid

When he admitted

He benefited

From her arm being slitted from when he was pitted

Against the alited

But he was acquitted

'round when he submitted

Two prescriptions retrofitted

So afflictions were omitted

But no surprise the nightmares only get worse

When he takes the pills

For the first time

Poison is some kind

Kill the noise in his own mind

He’s seriously delirious and deliriously serious

Oh my dear sister Christie

I think his end might be nearin' us

Nothing can fix the fear in us

So who do I speak of

And why is he gray

He rejects all his love

See the prices he pays

To his vices he caves

In a crisis of fates

No tragic history

Only a mystery

So I say to you

Who?

Why don’t you tell me?

Hij is zichzelf al een tijdje niet meer

Hij zal geen glimlach krijgen

Aanklager in zijn eigen proces

Omdat de vloer onder hem zo vruchtbaar wordt

Door zijn eigen gemene nijl in ballingschap bron

Maar het gekletter van zijn tranen

Op de badkamertegel

Al zijn vrienden zijn dood

Heh, houd je angst vast

Niet in de letterlijke zin

Hij is gewoon verbolgen

Door zijn eigen dichte

Verdediging van de vrienden

Die doen alsof ze zich zorgen maken op zijn kosten

Tot hij wordt afgeleverd

Maar dat zijn slechts zijn twee cent

Voor het geval je op het hek stond

Alle opties uitgeput

Dus hij schrijft poëzie zoals Nas deed

Zie het gewoon onder ogen, je bent verloren kind

Doe gewoon de garagedeur dicht

En laat je gezicht uitgeput raken

Zoals je speelt in de baas

Je bent niets meer dan je gevoelens

Van je vloer tot je plafond

En eruit door je bloeddoorlopen oculaire kranen

Jongen versus brein

Witte ruis versus gezond verstand

Altijd versus hetzelfde

Roept om hulp uit:

Dat hij niet meer te repareren is

Hij zal zweren

Hij zal wanhopen

Hij zal staren

Recht vooruit in de spiegel

Aan de bron van zijn wakkere nachtmerrie

(Schrijf je dit op Christie? Ja)

De meesten kunnen 's nachts niet slapen

Ze zien de gezichten die ze gemist hebben

Probeer als hij iets mis kan

Hij kan alleen zijn . zien

Nep plastic glimlach

Het enige probleem met diplomatie is:

Hoe meer hij liegt over geluk

Hoe eenzamer hij wordt

Hij staat op een bluf

Uitzicht op de stad

De grootste bluf van de stad

Maakt zichzelf er zo mooi uit

Hij zegt tegen zichzelf dat hij stoer is

Geïsoleerd en zanderig

Maar korrelig is nogal moeilijk

Wanneer zijn hersenen worden beheerd door een commissie

Hij herinnert zich te levendig

Toen hij toegaf

Hij profiteerde

Van haar arm die werd doorgesneden van toen hij ontpit was

Tegen de geallieerden

Maar hij werd vrijgesproken

'ronde toen hij zich inleverde'

Twee recepten achteraf aangebracht

Dus aandoeningen werden weggelaten

Maar geen verrassing, de nachtmerries worden alleen maar erger

Wanneer hij de pillen neemt

Voor de eerste keer

Vergif is een soort

Dood het geluid in zijn eigen geest

Hij is serieus uitzinnig en uitzinnig serieus

Oh mijn lieve zus Christie

Ik denk dat zijn einde ons misschien nadert

Niets kan de angst in ons oplossen

Dus over wie heb ik het?

En waarom is hij grijs?

Hij weigert al zijn liefde

Bekijk de prijzen die hij betaalt

Voor zijn ondeugden stort hij in

In een crisis van het lot

Geen tragische geschiedenis

Alleen een mysterie

Dus ik zeg je

Wie?

Waarom vertel je het me niet?