Kim Susturabilir - Yusuf Hayaloğlu

Biz ki bu hasreti semahların seyrinden alıp gelmişiz

Biz ki onu cefakâr anaların kirpiğinden derlemişiz

Süzülsün acının derin izler bıraktığı gül yanaklardan

Yere dökülsün istemişiz

Bizim türkülerimizi rüzgâr söyler her gece

Ay vurdukça parıldar, gün doğdukça hız alır

Nevroz ateşleriyle sağaltarak çırpınan yarasını

Can havliyle kardaş

Kan içinde bir kartal gibi vadilere saldırır

Türkülere ilişmeyin

Türküler nehirdir, gecenin bağrına akar

Fazla eşelemeyin kardaş

Taşınca ne siperler kalır, ne dev barikatlar

Deşmeyin diyorum, deşmeyin!

Kim susturabilir bizim türkümüzü, kim?

Biz ki nice amansız badirelerde serden geçmişiz

Biz ki ilmikler boynumuza takılıyken bile türkü söylemişiz

Sonra ırmak boylarında göğertip körpe otların serinliğinde

Dağlara emanet etmişiz

Biz ki mazlumların defterine kanlı resimlerle sıralanmışız

Banaz yaylasından Kerbela’ya kar götürsün turnalar

Ölürüz sanma kardaş

Dostun attığı gülden yaralanmışız

Türküleri dövmeyin

Türküler gökyüzüdür, karanlığa yıldızlar çakar

Üstümüze gelmeyin kardaş

Namuslu bir delikanlının alnında kavga ışıldar

İncitmeyin diyorum, incitmeyin!

Kim susturabilir bizim türkümüzü, kim?

Biz ki Karacaoğlan'ı aşkla, Veysel’i toprakla yüceltmişiz

Biz ki köroğlunun narasıyla nice beyleri yere çökertmişiz

Yine de masum bir bebek gibi avuç avuç sevdamızı

Kalanlara vasiyet etmişiz

Adam dediğin sapına kadar yiğit olmalı

Ne karıncayı incitmeli, ne de ozanları yakmalı

Öyle sansar gibi pusu kurup punduna getirmek de neymiş?

Adam dediğin kardaş

Yüreği varsa eğer getirip ortaya koymalı

Türküleri yakmayın

Türküler çiçektir, en umutsuz zamanlarda açar

Kavgayı uzatmayın kardaş

Yüzyıllardır tuz döke döke çürüdü bu yaralar

Kanatmayın diyorum, kanatmayın!

We zijn hier gekomen door dit verlangen uit de loop van de semahs te halen.

We hebben het samengesteld uit de wimpers van lankmoedige moeders.

Laat de roos, waar de pijn diepe littekens achterlaat, uit de wangen stromen

We wilden niet dat het op de grond zou vallen

De wind zingt elke avond onze liedjes

De maan schijnt als hij toeslaat, wint aan snelheid als de zon opkomt

Zijn fladderende wond genezen met neurosekoorts

Broeders en zussen voor het leven

Hij valt de valleien aan als een adelaar in bloed

Raak niet betrokken bij volksliederen

Volksliederen zijn rivieren die in de boezem van de nacht stromen

Graaf niet te veel bro

Wanneer het wordt verplaatst, blijven er geen loopgraven of gigantische barricades over

Ik zeg niet knippen, niet knippen!

Wie kan ons lied tot zwijgen brengen, wie?

Wij, die vele meedogenloze problemen hebben doorstaan

We zongen volksliederen, zelfs met de stroppen om onze nek

Toen blies het langs de rivieren in de koelte van het jonge gras

We hebben de bergen toevertrouwd

We staan ​​vermeld in de notitieboekjes van de onderdrukten met bloedige foto's.

Laat de kraanvogels sneeuw van het Banaz-plateau naar Karbala . brengen

Denk niet dat we zullen sterven bro

We zijn gewond geraakt door de roos die een vriend gooide.

Versla de volksliederen niet

Volksliedjes zijn de lucht, de sterren schijnen in het donker

Kom niet naar ons bro

Een gevecht schijnt op het voorhoofd van een eerlijke jongen

Ik zeg doe geen pijn, doe geen pijn!

Wie kan ons lied tot zwijgen brengen, wie?

We hebben Karacaoğlan met liefde verheerlijkt en Veysel met aarde.

We hebben veel heren ten val gebracht met de kreet van een blinde man.

Toch, als een onschuldige baby, handenvol van onze liefde

We hebben een testament gemaakt voor de rest

De man moet tot op het bot moedig zijn.

Het mag de mier geen pijn doen en de barden niet verbranden

Hoe was het om een ​​hinderlaag als een marter op te zetten en naar de punduna te brengen?

De man die je broer noemt

Als hij een hart heeft, moet hij het brengen en het laten zien.

Verbrand de volksliederen niet

Volksliederen zijn bloemen, ze bloeien in de meest hopeloze tijden

Verleng het gevecht niet bro

Deze wonden zijn eeuwenlang met zout weggerot.

Ik zeg niet bloeden, niet bloeden!