À ces matins sans âme - Your Favorite Enemies

À ces matins sans chaleur

artifices de lumières et ivresses d’ombres

à défaut de toi

À ces chagrins sans remords

à ces hivers sans couleurs

à ces nuits sans toi

Où je me saoule à l’air du temps

perdu entre deux leurres

sans véritable plan

Bien que tapi dans ces moments que l’on nomme souvenirs,

chimères de cœur

Que l’on croyait sans tristesse

histoire de se voir, ou moyen de se dire

que nous étions d'éternels amants

alors qu'à défaut de toi… la marée se retire

sans y avoir laissé trace,

ne serait-ce que d’un hâtif soupir…

À ces matins sans âme

à cet espace libre

qui un jour fut tien

à ce bonheur proscrit, devenu stérile, qui tes parfums porte toujours

de ceux-là même dont je m’enivre

car à défaut de toi, et pour l’instant d’un désir

je ne peux que prétendre

qu'à lendemains en berne, alors que mon esprit dérive, hors de ces murs

il n’en saura retrouver son chemin…

qu'à défaut de toi…

À ces matins sans aube

nausées d’hier et mémoires hagardes

à défaut de toi

À ces brouillards sans regrets

à ces touchers sans saveurs

à ces nuits sans toi

Où je me perds sans retenue

illusion d’un regard, sans véritable éclat

Confus de n’en avoir jamais saisi sa véritable nature

petite mort artificielle

Que l’on croyait libre de mirages

histoire de se voir, ou moyen de se dire…

Qu’au-delà des images que l’on peint à contre-jour

à défaut de toi…

crépuscule ficelé de blanc…

Il n’en est pas moins trompe-l'œil

que cette maison de verre polie par le vent (des jours)

À ces matins sans âme

à cet espace libre, qui un jour fut tien

à ce bonheur proscrit, devenu stérile

qui tes parfums porte toujours

de ceux-là même dont je m’enivre

car à défaut de toi

et pour l’instant d’un désir, je ne peux que prétendre

qu'à lendemains en berne

alors que mon esprit dérive

hors de ces murs

il n’en saura retrouver son chemin…

vague dérive…

sans pardon, sans mot dire…

rêve soumis et espoir en exil…

à défaut de toi…

je ne suis, à vrai dire

qu’un autre de ces matins feutrés et las…

Op die koude ochtenden

kunstgrepen van licht en bedwelming van schaduwen

jou in de steek

Om deze smarten zonder wroeging

naar deze kleurloze winters

naar die nachten zonder jou

Waar ik dronken word in de lucht

verloren tussen twee lokvogels

zonder een echt plan

Hoewel we op die momenten op de loer liggen, noemen we herinneringen,

hersenschimmen van het hart

Dat we geloofden zonder verdriet

verhaal over elkaar zien, of een manier om het elkaar te vertellen

dat we eeuwige geliefden waren

wanneer zonder jou... het tij zich terugtrekt

zonder een spoor achter te laten,

al was het maar met een haastige zucht...

Op die zielloze ochtenden

naar deze vrije ruimte

wie was ooit van jou

naar dit verboden geluk, word steriel, dat je parfums altijd dragen

van degene waar ik dronken van word

want in de afwezigheid van jou, en voor het moment van een verlangen

ik kan alleen maar doen alsof

Dan morgen halfstok, terwijl mijn gedachten afdwalen, buiten deze muren

hij zal de weg niet terug kunnen vinden...

dat bij afwezigheid van jou...

Op die dageraadloze ochtenden

de misselijkheid en verwilderde herinneringen van gisteren

jou in de steek

Naar deze nevels zonder spijt

naar deze smakeloze aanrakingen

naar die nachten zonder jou

Waar ik mezelf zonder terughoudendheid verlies

illusie van een look, zonder echte glans

Verward omdat je de ware aard ervan nooit hebt begrepen

kleine kunstmatige dood

Dacht vrij van luchtspiegelingen

een verhaal over elkaar zien, of een manier om elkaar te vertellen...

Dat voorbij de beelden die tegen het licht zijn geschilderd

bij jou in de steek...

schemering gebonden in het wit...

Het is niet minder misleidend

dan dit door de wind gepolijste glazen huis (van dagen)

Op die zielloze ochtenden

naar deze vrije ruimte, die ooit van jou was

voor dit verboden geluk, word steriel

wie je parfums altijd dragen

van degene waar ik dronken van word

want zonder jou

en voor nu kan ik vanuit een verlangen alleen maar doen alsof

alleen morgen halfstok

terwijl mijn gedachten afdwalen

buiten deze muren

hij zal de weg niet terug kunnen vinden...

drijvende golf…

zonder vergeving, zonder een woord te zeggen...

onderdanige droom en hoop in ballingschap...

bij jou in de steek...

Ik ben niet, om je de waarheid te zeggen

weer zo'n verstilde, vermoeide ochtend...