Wyrgthu - Wodensthrone

The dead are like an ocean stilled

Friend and foe alike in oblivion’s embrace

And still we cannot cast aside our arms and rest

Poisoned by the venom of belief

Cast flailing into the crucible of fate

By the negligence of dying gods

That like decrepit beasts, have thrown their bodies down

Their feral might relinquished, succumbing to decay

Where rivers once roared and churned their course

The shadows of the clouds are all that seem to move

A burnished glow of fires on the seared horizon

The flicker of embers around our feet

Ashes of meaning drift beyond our broken grasp

Fireflies against an endless wound of night

A wasteland of embittered ghosts

And the interment of our feeble hopes

Draw down the wrathful storm to cleanse this ruined world

And wash away man’s ignobility

Pray for atonement and the agonies to come

So that those who follow may find a better path

The storms I call to bear us

To the mercy of the void

Even in death

Our blood will nourish the bounty of your Spring

De doden zijn als een oceaan tot stilstand gekomen

Vriend en vijand in de omhelzing van de vergetelheid

En toch kunnen we onze armen niet opzij schuiven en rusten

Vergiftigd door het gif van het geloof

Werp zwaaiend in de smeltkroes van het lot

Door de nalatigheid van stervende goden

Die als afgeleefde beesten hun lichaam naar beneden hebben gegooid

Hun wilde zou kunnen opgeven en bezwijken voor verval

Waar rivieren eens brulden en hun loop kabbelden

De schaduwen van de wolken zijn het enige dat lijkt te bewegen

Een gepolijste gloed van vuren aan de verschroeide horizon

Het flikkeren van sintels rond onze voeten

As van betekenis drijft voorbij onze gebroken greep

Vuurvliegjes tegen een eindeloze wond van de nacht

Een woestenij van verbitterde geesten

En de begrafenis van onze zwakke hoop

Trek de woedende storm neer om deze verwoeste wereld te zuiveren

En de vernedering van de mens wegwassen

Bid om verzoening en de komende pijnen

Zodat degenen die volgen een beter pad kunnen vinden

De stormen die ik roep om ons te dragen

Aan de genade van de leegte

Zelfs in de dood

Ons bloed zal de overvloed van uw lente voeden