Jormungandr - Wodensthrone

This silent earth tremors

With seemingly sentient purpose

A hatred forged through aeons

With unrequited benevolence

Her divine rage tears the earth asunder

Inviting her kin to embrace oblivion

As the wounds they have rent (in her) bleed streams of fiery blood

To burn away the taint of the guilty

And O' how she weeps, as her children choke

And cry for release from the flames of her vengeance

Until the rivers of blood run to the rising seas

Which wash over the carnage to quench the embers of hate

But death is the only release from her terrible wratch

For she knows that they must die…

…like the parasites they are

Silence falls as the waters recede

And the sun beats down upon the still earth

With a newfound sense of hope

All is calm once more

Life slowly reawakens and emerges from the ruins

Blinking into the sunlight of this new dawn

As the earth lies still, mourning

All is calm once more

Deze stille aardbevingen

Met een schijnbaar bewust doel

Een haat gesmeed door de eeuwen heen

Met onbeantwoorde welwillendheid

Haar goddelijke woede verscheurt de aarde

Haar verwanten uitnodigen om de vergetelheid te omarmen

Als de wonden die ze hebben scheuren (in haar) bloedstromen van vurig bloed

Om de smet van de schuldigen weg te branden

En O' hoe ze huilt, als haar kinderen stikken

En schreeuw om verlossing van de vlammen van haar wraak

Totdat de rivieren van bloed naar de stijgende zeeën stromen

Die het bloedbad overspoelen om de sintels van haat te blussen

Maar de dood is de enige verlossing van haar verschrikkelijke horloge

Want ze weet dat ze moeten sterven...

... zoals de parasieten die ze zijn

Stilte valt als het water zich terugtrekt

En de zon brandt op de stille aarde

Met een hernieuwd gevoel van hoop

Alles is weer rustig

Het leven ontwaakt langzaam en komt tevoorschijn uit de ruïnes

Knipperend in het zonlicht van deze nieuwe dageraad

Terwijl de aarde stil ligt, rouwt

Alles is weer rustig