The Name of the Wind - Wodensthrone

A serpent coils once more, the eye unblinking and vacant

As clouds tumble, broken from the sky as if pierced by golden spears

A silent voice cries out in mute elation

A memory of sound, eclipsed by the howling of gods

Ealdgast, older than time

The voice of the soill beckons me home

We beseeched the wisfom of the gods

But our words died amid the chasm of silence

Their voices choked in subjugation

Smothered beneath veils of seductive deceit

Yet still I stand, bloodied but unbroken

By my own hands I forged my fate

In defiant mockery of the heavens

The wind speaks to me once more

And the gods scream my name

Een slang kronkelt weer, het oog niet knipperend en leeg

Terwijl wolken tuimelen, gebroken uit de lucht alsof ze doorboord zijn door gouden speren

Een stille stem schreeuwt het uit van gedempte opgetogenheid

Een herinnering aan geluid, overschaduwd door het gehuil van goden

Ealdgast, ouder dan de tijd

De stem van de aarde wenkt me naar huis

We smeekten de wijsheid van de goden

Maar onze woorden stierven te midden van de afgrond van de stilte

Hun stemmen stikten van onderwerping

Gesmoord onder sluiers van verleidelijk bedrog

Toch sta ik nog steeds, bebloed maar ongebroken

Door mijn eigen handen heb ik mijn lot gesmeed

In uitdagende bespotting van de hemel

De wind spreekt me weer aan

En de goden schreeuwen mijn naam