When You Let Your Hair Down to Your Shoulder - Will Stratton

When you let your hair down to your shoulder

Call me a coward, but I’m not a fool

The wind lets it loose and you let it blind you

I may be lazy, but never untrue

And with your gloves on above the causeway

I deign to unveil you as you may desire

Your hands full of packages, bound to deliver

Your eyes of the coldest fire

And you look at me blindly as I do

As if to say that i have been wrong

Well I’m only the sundial sitting

I haven’t moved all day or night long

Maybe it’s you that’s been rootless and changing

Always the first to call yourself ice

When in fact underneath it’s a basin

The bottom deep out of sight

Wanneer je je haar tot op je schouder laat hangen

Noem me een lafaard, maar ik ben geen dwaas

De wind laat het los en jij laat het je verblinden

Ik ben misschien lui, maar nooit onwaar

En met je handschoenen aan boven de verhoogde weg

Ik vereer me om u te onthullen zoals u wenst

Je handen vol met pakketten, klaar om te bezorgen

Je ogen van het koudste vuur

En je kijkt me blind aan zoals ik doe

Alsof ik wil zeggen dat ik het bij het verkeerde eind heb

Nou, ik ben alleen de zonnewijzer zittend

Ik ben de hele dag of nacht niet verhuisd

Misschien ben jij het die ontworteld en veranderd is

Altijd de eerste die jezelf ijs noemt

Terwijl het in feite een bassin is

De bodem diep uit het zicht