Chemical Sunset - White Willow

She left him on the roof

Looking out onto the city

It’s towers concrete and steel

One humid afternoon

In a month of dying crickets

And corpses of burned out cars

With the image of his profile

Still etched on teary eyes

And the chemical sunset

That stained their good bye

And later that year

When the satellites were falling

Debris from a crowded sky

She often thought of him

And the roof where he was waiting

Through days and through fevered nights

And she fears now the streets

That once led her to his house

Are erased by the colours

Of poisonous skies

Ze liet hem op het dak achter

Uitkijkend over de stad

Het is torens beton en staal

Op een vochtige middag

In een maand stervende krekels

En lijken van uitgebrande auto's

Met de afbeelding van zijn profiel

Nog steeds in tranende ogen geëtst

En de chemische zonsondergang

Dat bevlekte hun afscheid

En later dat jaar

Toen de satellieten vielen

Puin uit een drukke lucht

Ze dacht vaak aan hem

En het dak waar hij stond te wachten

Door dagen en door koortsachtige nachten

En ze vreest nu de straten

Dat leidde haar ooit naar zijn huis

Worden gewist door de kleuren

Van giftige luchten