Where Did The Rock Go - The Original Broadway Cast of School of Rock, Andrew Lloyd Webber

Back when I was younger, wild and bold and free

I can still remember, how the music used to be.

Chords like rolling thunder, loud beyond control

Every note and lyric branded right across my soul.

Where did the rock go?

Where’s the rush of those electric guitars?

Where are all those voices raised in heaven

Blazing down like shooting stars?

Tell me where is the passion?

Where’s the rattle and the roar and the buzz?

Where do last year’s one-hit-wonders go to?

And what happened to the girl I was?

Somehow I got older, year by busy year.

Guess the songs kept playing, but I didn’t stop to hear.

All that youth and swagger turned to grown-up doubt

as the world spun like a record, and the music faded out.

Where did the rock go?

Where’s the pounding of the drums in my veins?

When did all the static fill the airwaves?

When it’s gone, then what remains?

Tell me where did the time go?

Where’s the joy I used to know, way back when?

Where’s the power and the beauty?

Then the frantic end, the rapture?

Where’s the magic of the moments only rock could ever capture?

Now the only thing I’m hearing, are the echoes disappearing.

Sorry for the outburst.

Please, I’ll be okay.

Let’s keep this our secret.

Who’d believe it anyway?

We’ll pretend it never happened, file it and forget.

Still, thanks for the reminder that there’s music in me yet.

Where did the rock go?

All those feelings that I learned to ignore?

If you flip the record and start over, does it sound the way it did before?

Where did the rock go?

Toen ik jonger was, wild en brutaal en vrij

Ik kan me nog herinneren hoe de muziek was.

Akkoorden als rollende donder, luid oncontroleerbaar

Elke noot en songtekst ging dwars door mijn ziel.

Waar is de steen gebleven?

Waar is de rush van die elektrische gitaren?

Waar zijn al die stemmen in de hemel?

Blazen als vallende sterren?

Vertel me waar is de passie?

Waar is het geratel en het gebrul en het geroezemoes?

Waar gaan de one-hit-wonders van vorig jaar naartoe?

En wat is er gebeurd met het meisje dat ik was?

Op de een of andere manier werd ik ouder, jaar na druk jaar.

Ik denk dat de nummers bleven spelen, maar ik stopte niet om te horen.

Al die jeugd en branie veranderde in volwassen twijfel

terwijl de wereld ronddraaide als een plaat en de muziek vervaagde.

Waar is de steen gebleven?

Waar is het bonzen van de drums in mijn aderen?

Wanneer vulde alle ruis de ether?

Als het weg is, wat blijft er dan over?

Vertel me waar is de tijd gebleven?

Waar is de vreugde die ik vroeger kende, lang geleden?

Waar is de kracht en de schoonheid?

Dan het hectische einde, de opname?

Waar is de magie van de momenten die alleen rock ooit zou kunnen vastleggen?

Het enige wat ik nu hoor, zijn de echo's die verdwijnen.

Sorry voor de uitbarsting.

Alsjeblieft, het komt goed met me.

Laten we dit ons geheim houden.

Wie zou het trouwens geloven?

We doen alsof het nooit is gebeurd, archiveren het en vergeten het.

Toch bedankt voor de herinnering dat er nog muziek in me zit.

Waar is de steen gebleven?

Al die gevoelens die ik heb leren negeren?

Als je de plaat omdraait en opnieuw begint, klinkt het dan zoals voorheen?

Waar is de steen gebleven?