Journey of the Unseen Wrath - Wende

In the darkest depths

of a forest as old as time

a shadow came alive.

After many full moons

a cold wind took the spirit,

drifting unseen above

mountains of darkness

and forests of shade.

A distance

not of time or space.

A distance

of all and nowhere.

To the forest

The forest of

our darkest fears.

our fears of the light.

In the starless sky

only empty light can be seen

but no light can ever

touch this existence

so great is its malice.

Fear follows its journey past

mountains of darkness

and forests of shade.

Thousands of eyes cannot see

as the dread silently encircles them.

Their hopeless souls are broken

in the cold, starless night,

there will be no hope for a tomorrow.

The vile darkness is deepening over

mountains of darkness

and forests of shade.

In de donkerste diepten

van een bos zo oud als de tijd

een schaduw kwam tot leven.

Na vele volle manen

een koude wind nam de geest,

ongezien boven drijven

bergen van duisternis

en schaduwbossen.

Een afstand

niet van tijd of ruimte.

Een afstand

van alles en nergens.

Naar het bos

het bos van

onze diepste angsten.

onze angsten voor het licht.

In de sterrenloze hemel

alleen leeg licht is te zien

maar geen licht kan ooit

raak dit bestaan ​​aan

zo groot is zijn boosaardigheid.

Angst volgt zijn reis voorbij

bergen van duisternis

en schaduwbossen.

Duizenden ogen kunnen niet zien

terwijl de angst hen stilletjes omringt.

Hun hopeloze zielen zijn gebroken

in de koude, sterrenloze nacht,

er is geen hoop voor morgen.

De afschuwelijke duisternis wordt dieper

bergen van duisternis

en schaduwbossen.