Painted Legacy - Ward Thomas

You can’t go yet

There’s so much left unsaid I need to say

You don’t know it

But you made me who I am today

Do you remember when you had to learn to braid our hair?

It was a mess but you made the best of what was there

You can’t go yet

I wanna tell you how the girls have been

And they don’t know yet

I need to call them, how do I begin?

What would I do to try to make them understand?

I wonder if you’d pretend you’d flown to Neverland

The way your painted legacy

Brings alive my memories

Of how you spun pure gold out of the dust

I can’t bear to see you go

Somewhere far where I can’t follow

Oh, but I’ll hold them how you held us

Close and safe and unafraid of love

And that’s enough

I still see you

Smiling back at me, your blue eyes clear

And I will see you

In my memory and in the mirror

Your easy laughter lighting up across my face

Your heart and mine are tied and that will never change

The way your painted legacy

Brings alive my memories

Of how you spun pure gold out of the dust

I can’t bear to see you go

Somewhere far where I can’t follow

Oh, but I’ll hold them how you held us

Close and safe and unafraid of love

And that’s enough

As the softest sunset colors fade into a graying sky

I will always want just one more day to list the reasons why

You will always be mine

You will always be mine

And that’s enough

Je kunt nog niet gaan

Er is nog zoveel ongezegd dat ik moet zeggen

Je weet het niet

Maar je hebt me gemaakt tot wie ik nu ben

Weet je nog dat je moest leren om ons haar te vlechten?

Het was een puinhoop, maar je hebt het beste gemaakt van wat er was

Je kunt nog niet gaan

Ik wil je vertellen hoe de meisjes zijn geweest

En ze weten het nog niet

Ik moet ze bellen, hoe moet ik beginnen?

Wat zou ik doen om te proberen ze het te laten begrijpen?

Ik vraag me af of je zou doen alsof je naar Neverland bent gevlogen

De manier waarop je geschilderde erfenis

Brengt mijn herinneringen tot leven

Van hoe je puur goud uit het stof spinde

Ik kan het niet verdragen je te zien gaan

Ergens ver waar ik niet kan volgen

Oh, maar ik zal ze vasthouden zoals jij ons vasthield

Dichtbij en veilig en niet bang voor liefde

En dat is genoeg

Ik zie je nog steeds

Lachend naar me, je blauwe ogen helder

En ik zal je zien

In mijn geheugen en in de spiegel

Je gemakkelijke lach licht op over mijn gezicht

Jouw hart en het mijne zijn verbonden en dat zal nooit veranderen

De manier waarop je geschilderde erfenis

Brengt mijn herinneringen tot leven

Van hoe je puur goud uit het stof spinde

Ik kan het niet verdragen je te zien gaan

Ergens ver waar ik niet kan volgen

Oh, maar ik zal ze vasthouden zoals jij ons vasthield

Dichtbij en veilig en niet bang voor liefde

En dat is genoeg

Terwijl de zachtste kleuren van de zonsondergang vervagen tot een grijzende lucht

Ik wil altijd nog één dag om de redenen op te sommen waarom

Je zal altijd de mijne zijn

Je zal altijd de mijne zijn

En dat is genoeg