When the Guns Fell Silent - Warbringer

«O, my brave companions

When your souls flock silently away

And the eyeless dead shame that the wild beast of battle on the ridge

Death will stand grieving in that field of war

Since your unvanquished hardihood is spent

And through some mooned Valhalla there shall pass

Batallions and batallions, scarred from hell

The unreturning army that was youth

The legions who have suffered

And are dust»

March through the mud and the rain

The soldiers disappearing into the gray

Hopeless, they look to the sky

For years they have bled on the line

I saw them advancing

Into the smoke and the fire

They were cut down

I saw, as the brave men…

Died, by their thousands, forgotten

Their names carved upon a white cross

The rows stretch into the horizon

And no words can speak of the loss

I saw warriors broken

Upon the anvil of Verdum

Unreturning, the legions

Who suffered and are dust

Our tattered banners fly in the wind

Over the top, we charge again

The war will be won, and God’s on our side

But my brave companions, why must you all die

Oh why?

WE ARE THE GUNS!

Saw you our work, the flashes of light

WE ARE THE ONES!

Filling the graves, the ghosts on the firing line

NOW IT IS DONE!

Our voice will be heard in the ages to come

Husbands or lovers, fathers or sons

We break them

Yes, We Are the Guns!

And when the guns fell silent, at last

There’s nothing that remains of the past

The world that I knew is dead and gone

My soul is left in ruins

And I cannot see the dawn

"O, mijn moedige metgezellen"

Wanneer je zielen stilletjes wegstromen

En de oogloze doden schamen zich dat het wilde beest van de strijd op de bergkam

De dood zal treurend staan ​​in dat oorlogsgebied

Aangezien je onoverwinnelijke hardheid is opgebruikt

En door een of ander maanachtig Walhalla zal er passeren

Bataljons en bataljons, getekend door de hel

Het niet-terugkerende leger dat jeugd was

De legioenen die hebben geleden

en zijn stof»

Maart door de modder en de regen

De soldaten verdwijnen in het grijs

Hopeloos, ze kijken naar de lucht

Ze bloeden al jaren aan de lijn

Ik zag ze oprukken

In de rook en het vuur

Ze werden gekapt

Ik zag, als de dappere mannen...

Stierf, bij hun duizenden, vergeten

Hun namen zijn op een wit kruis gekerfd

De rijen strekken zich uit tot aan de horizon

En geen woorden kunnen spreken van het verlies

Ik zag krijgers gebroken

Op het aambeeld van Verdum

Niet terugkerende, de legioenen

Wie heeft geleden en is stof

Onze aan flarden gescheurde spandoeken vliegen in de wind

Bovendien rekenen we opnieuw af

De oorlog zal worden gewonnen, en God staat aan onze kant

Maar mijn dappere metgezellen, waarom moeten jullie allemaal sterven?

Oh waarom?

WIJ ZIJN DE KANONNEN!

Zag je ons werk, de lichtflitsen

WIJ ZIJN DEGENEN!

De graven vullen, de geesten op de vuurlinie

NU IS HET GEDAAN!

Onze stem zal worden gehoord in de komende eeuwen

Echtgenoten of minnaars, vaders of zonen

We breken ze

Ja, wij zijn de wapens!

En toen de wapens zwegen, eindelijk

Er is niets meer over van het verleden

De wereld die ik kende is dood en weg

Mijn ziel is in puin achtergelaten

En ik kan de dageraad niet zien