Слепой художник - Витас

Он так фатально одинок,

Как парус в море.

Быть от рождения слепым

Какое горе.

Из дома он не выходил — упасть боялся.

И все равно он на судьбу не обижался.

Была отдушина в его существованье.

Как странно, но себя нашел он в рисованье.

Он натюрморты рисовал и пейзажи,

Своей работы никогда не видел даже.

припев.

Слепой художник, не зная цвета

Зимой холодной рисует лето.

Слепой художник, не видит красок,

Но все картины его как сказки.

В его полотнах крик души наружу рвался.

И каждый видел в них свое и удивлялся:

как можно счастье рисовать, любви не зная,

И ад кромешный разместить напротив рая.

припев.

Слепой художник, не зная цвета

Зимой холодной рисует лето.

Слепой художник, не видит красок,

Но все картины его как сказки.

Hij is zo dodelijk alleen

Als een zeil op zee.

Blind zijn vanaf de geboorte

Wat een verdriet.

Hij verliet het huis niet - hij was bang om te vallen.

En toch nam hij geen aanstoot aan het lot.

Er was een uitlaatklep in zijn bestaan.

Wat vreemd, maar hij bevond zich in het tekenen.

Hij schilderde stillevens en landschappen,

Ik heb zelfs mijn eigen werk nog nooit gezien.

Refrein.

Blinde artiest, kleuren niet kennen

In de koude winter trekt de zomer.

Blinde kunstenaar, ziet geen kleuren,

Maar al zijn schilderijen zijn als sprookjes.

In zijn doeken werd de schreeuw van de ziel verscheurd.

En iedereen zag er zijn eigen in en was verrast:

hoe kun je geluk trekken zonder liefde te kennen,

En een hel om voor het paradijs te plaatsen.

Refrein.

Blinde artiest, kleuren niet kennen

In de koude winter trekt de zomer.

Blinde kunstenaar, ziet geen kleuren,

Maar al zijn schilderijen zijn als sprookjes.